""Η οικονομική κρίση δεν γέννησε, ούτε δημιούργησε βίαιους άντρες"

·      Τι χαρακτηρίζεται ως κακοποίηση και ποια η διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα.   

 

Κακοποίηση είναι η μία σειρά από επαναλαμβανόμενες συνειδητές πράξεις, οι οποίες εμπεριέχουν μεμονωμένα ή συνδυαστικά, άσκηση ή απειλή άσκησης ,σωματικής βίας, ψυχικής και σεξουαλικής βίας, με απώτερο στόχο τον απόλυτο έλεγχο του θύματος, σαν να είναι αντικείμενο. Η βία που ασκείται από τον σύζυγο ή τον σύντροφο  είναι συνήθως αθέατη. Οι  γυναίκες κακοποιούν ψυχολογικά περισσότερο τον σύζυγό τους/σύντροφό τους, συχνά μάλιστα παρουσία τρίτων. Το ποσοστό των ανδρών –θύματα βίας, είναι μικρό και μη μετρήσιμο από επίσημες έρευνες. Ο νόμος τιμωρεί το δράστη, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι άνδρας. Η βία, από όπου και εάν προέρχεται και όπου και εάν κατευθύνεται, είναι καταδικαστέα και όλοι πρέπει να συνεργαζόμαστε για μία κοινωνία χωρίς βία, με σεβασμό και αγάπη στον συνάνθρωπο.

·      Η επιδείνωση του φαινομένου στην Ελλάδα συνδέεται με την τραγική οικονομικο-κοινωνική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα; Η οικονομική κρίση δεν γέννησε, ούτε δημιούργησε βίαιους άνδρες. Η οικονομική κρίση επιδείνωσε τα περιστατικά βίας εκεί που ήδη υπήρχαν, και έσπρωξε τα θύματα να μιλήσουν.

·       Ο οικονομικός εκβιασμός συνιστά μορφή βίας; Ο οικονομικός έλεγχος όπως και η κοινωνική απομόνωση που επιβάλλονται στο θύμα, αποτελούν μορφές βίας. Το θύμα δεν πρέπει να έχει χρήματα γιατί αυτό του δίνει δύναμη, του δίνει επιλογές και το θύμα μπορεί να φύγει. Οι οικονομικός έλεγχος μπορεί να είναι ποικιλόμορφος. Στις περισσότερες περιπτώσεις γυναικών –θύματα βίας που εργάζονται, δεν υπάρχει ή υπάρχει ελάχιστη συνεισφορά του βίαιου άνδρα στις ανάγκες της οικογένειας. Η γυναίκα διοχετεύει όλα τα χρήματά της στο σπίτι και έτσι είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να αποταμιεύσει. 

 

·    Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τέτοιες περιπτώσεις βίας;  Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εν δυνάμει βίαιοι. Ενώ δεν μπορούμε να αποφύγουμε την βία, μπορούμε να βάλουμε όρια στην αρχή εκδήλωσής της για να σταματήσει, και μπορούμε να την προσπεράσουμε και να φύγουμε.

 

·        Πώς μπορούμε να βοηθηθούμε; Για να βοηθηθούμε πρέπει να το θέλουμε. Και για να το θέλουμε πρέπει να είμαστε συνειδητοποιημένοι. «Τι είναι αυτό που ζω; Γιατί μου φέρεται έτσι; Τι μπορώ να κάνω για να το αλλάξω; Τι μπορώ να κάνω για να προστατευθώ;» ρωτάνε τα θύματα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές υποστηρικτές υπηρεσίες και ειδικοί, οι οποίοι μπορούν να δώσουν απαντήσεις και να βοηθήσουν.  

·        Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε; Μπορούμε να βοηθήσουμε με πολλούς τρόπους. Μπορούμε να μιλήσουμε στο θύμα, και να του πούμε ότι είμαστε δίπλα του. Για να κινητοποιήσουμε το θύμα να προχωρήσει σε ενέργειες απεμπλοκής του από τη βίαιη σχέση θα πρέπει πρώτα να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Μπορούμε να ενημερώσουμε το θύμα ότι υπάρχουν υποστηρικτές υπηρεσίες. Μπορούμε, εάν το επιθυμεί το θύμα, να το συνοδεύσουμε σε αυτές για να νοιώθει ασφάλεια. Οποιαδήποτε πίεση στο θύμα να λάβει αποφάσεις, συνιστά έλεγχος και δεν έχει αποτέλεσμα. 

 

·         Σε τι βαθμό δικαιολογείται η παρεμβατικότητα, όταν για παράδειγμα ακούσουμε τον καβγά ενός ζευγαριού ή δούμε κακοποίηση στο δρόμο; Όλα τα ζευγάρια καβγαδίζουν και είναι απόλυτα λογικό και υγιές. Δεν επεμβαίνουμε στους καβγάδες ενός ζευγαριού και δεν πρέπει να τους συγχέουμε με την λεκτική κακοποίηση. Οι κάθε είδους βρισιές, οι εξευτελισμοί, οι προσβολές συνιστούν λεκτική κακοποίηση. Όταν γίνουμε αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες σωματικής κακοποίησης, στο δρόμο ή στο γειτονικό διαμέρισμα, οφείλουμε να καλέσουμε την αστυνομία. Η ενδοοικογενειακή βία, η οποία περιλαμβάνει και τη βία μεταξύ ερωτικών συντρόφων που ζουν μαζί, διώκεται αυτεπάγγελτα.   

 

·       Ποιο θα λέγατε είναι το προφίλ του θύτη; Διαφοροποιείται ανάλογα το φύλο ή τον τόπο (χώρα, ήπειρος) ή την ηλικία κ.λπ; Κάθε περίπτωση κακοποίησης είναι μοναδική και ξεχωριστή και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Έπειτα από 10 χρόνια συμβουλευτικής σε θύματα δεν μπορώ να μιλήσω για προφίλ θύτη. Το μόνο που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι οι θύτες έχουν υπάρξει ως παιδιά, άμεσα ή έμμεσα, θύματα βίας στην πατρική τους οικογένεια και ακολουθούν τα χνάρια του γονέα-δράστη.

 

·       Γιατί περιστατικά βίας (που έχουμε δεχτεί ή δει) τα παίρνουμε ελαφρά τη καρδία; Η τηλεοπτική κουλτούρα βοηθάει σ αυτό; Η εκπαίδευση ίσως; Πράγματι αρκετοί άνθρωποι τα παίρνουν ελαφρά τη καρδία και συνήθως είναι αυτοί που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον βίας και έχουν μάθει ότι αγάπη σημαίνει και κακομεταχείριση και βασανισμός. Με την ίδια λογική η κακοποίηση είναι το πρόβλημα του ζευγαριού ή το οικογενειακό πρόβλημα που δεν μας αφορά και δεν πρέπει να ασχοληθούμε. Όλα ξεκινάνε από την οικογένεια και εκεί καταλήγουν. Το σχολείο παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού και πολύ συχνά καλείται να αναπληρώσει το κενό που αφήνει η οικογένεια, όταν δυσλειτουργεί...

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=153783 (Συνέντευξη στη Νόρα Ράλλη, Εφημερίδα των Συντακτών)