Διακοπή έγγαμης συμβίωσης και διατροφή συζύγου

Σύμφωνα με το νόμο οι σύζυγοι έχουν υποχρέωση να συνεισφέρουν από κοινού, ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, για την αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας.

Στην υποχρέωση αυτή, το μέτρο της οποίας προσδιορίζεται ανάλογα με τις συνθήκες της οικογενειακής ζωής, περιλαμβάνονται ειδικότερα η αμοιβαία υποχρέωση των συζύγων για διατροφή τους, η κοινή υποχρέωση αυτών για διατροφή των τέκνων τους και γενικά η υποχρέωση για συμβολή στη λειτουργία του κοινού οίκου. Η συνεισφορά αυτή των συζύγων γίνεται με την προσωπική τους εργασία, τα εισοδήματα και την περιουσία τους. Όταν διακοπεί η έγγαμη συμβίωση, οπότε δεν υπάρχει κοινός οίκος και οικογενειακές ανάγκες παύει μεν η υποχρέωση συνεισφοράς διότι δεν είναι νοητή, αλλά ο σύζυγος που διέκοψε την έγγαμη συμβίωση από εύλογη αιτία ή εγκαταλείφθηκε από τον άλλον, δικαιούται να απαιτήσει από τον άλλο σύζυγο διατροφή σε χρήμα, προκαταβαλλόμενη κάθε μήνα, με τις ίδιες προϋποθέσεις που δικαιούνται κατά τη διάρκεια της συμβίωσης, με τη διαφορά ότι ενώ όταν υπάρχει συμβίωση οι υποχρεώσεις συνεισφοράς δεν συμψηφίζονται αλλά εκπληρώνονται αθροιστικά, όταν διακοπεί η συμβίωση χωρεί ένα είδος συμψηφισμού των αμοιβαίων υποχρεώσεων, με την έννοια ότι δικαιούχος τελικά είναι μόνο ο σύζυγος, ο οποίος υπό τους όρους της έγγαμης συμβίωσης οφείλει τη μικρότερη συνεισφορά και στον οποίο, εφόσον διέκοψε την έγγαμη συμβίωση για εύλογη αιτία ή εγκαταλείφθηκε από τον άλλο σύζυγο, οφείλεται ως διατροφή (σε χρήμα) η διαφορά μεταξύ της μεγαλύτερης συνεισφοράς του άλλου και της δικής του μικρότερης συνεισφοράς (βλ. Ματθία, Η συμβολή των συζύγων στις οικογενειακές ανάγκες και η αξίωση διατροφής ΝοΒ 31 σελ. 1484, ΑΠ 613/1999 ΕλλΔνη 41.71, ΑΠ 804/1992 ΕλλΔνη 35.108, ΑΠ 1714/1984 ΕλλΔνη 26.431).

Εξάλλου κατά τη διάταξη του άρθρου 1391 παρ. 2  του Αστικού Κώδικα,  η θεσπιζόμενη υποχρέωση του συζύγου για διατροφή εκείνου που διέκοψε την έγγαμη συμβίωση για εύλογη αιτία, παύει ή το ποσό της αυξομειώνεται όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις. Από τη διάταξη αυτή, που υπαγορεύτηκε από τις αρχές της επιείκειας, προκύπτει ότι για την εφαρμογή της λαμβάνεται υπόψη η οικονομική κατάσταση και των δύο συζύγων σε συνδυασμό με τις εν γένει ανάγκες τους, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τη διάσπαση της έγγαμης συμβίωσης. Συνεπώς δεν αποτελούν περιστάσεις κατά την έννοια της εν λόγω διάταξης, που συνεπάγεται την παύση ή μείωση της διατροφής, τα εισοδήματα του δικαιούχου και επομένως η ικανότητα αυτού να διατρέφει τον ίδιο, εφόσον ο υπόχρεος είχε από την περιουσία του ή εργασία του υπεραρκούντα για τη διατροφή του δικαιούχου εισοδήματα (ΑΠ 428/1986 ΕλλΔνη 28.445).

Πηγή: www.dsanet.gr

 

 

 

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος
http://www.stefaniasouli.gr/prophil