Μίκα Χαρίτου-Φατούρου: Ένας σπουδαίος άνθρωπος

Την Μίκα την γνώρισα λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου Αθέατη Βία, τον Οκτώβριο του 2010. Εκείνη την εποχή συγγράφαμε με την Μαρία (Τόπα) κάποια κεφάλαια του Οδηγού παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών και λειτουργίας των Υποστηρικτικών Δομών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Των Φύλων και συχνά συναντιόμασταν στο κτίριο της Δραγατσανίου για να λάβουμε κατευθυντήριες οδηγίες από τα μέλη της Επιστημονικής Επιτροπής.

 

Θυμάμαι να φεύγουμε μαζί με την Μαρία από την ΓΓΙΦ, να ανεβαίνουμε την Δραγατσανίου, μετά την Κοραή, να περπατάμε στην Πανεπιστημίου και να μιλάμε για την Μίκα. Στην ουσία η Μαρία μίλαγε για την δασκάλα της. Εγώ άκουγα. Γνώριζα το ογκώδες επιστημονικό έργο της Μίκας, παγκόσμια αναγνωρισμένο, αλλά δεν είχα την τύχη, αν και εργαζόμενη στο ΚΕΘΙ, να την γνωρίσω προσωπικά. Κάποια στιγμή είπα στην Μαρία ότι ήθελα να της στείλω δώρο το βιβλίο. Να το δώσω δηλαδή στην Μαρία και να της το δώσει. «Είσαι καλά;» μου είπε η Μαρία, «εσύ θα της το δώσεις!» «Εγώ; Είσαι σίγουρη;» την ρώτησα. «Ναι, φυσικά» μου απάντησε η Μαρία και μου έδωσε το τηλέφωνό της.

Της τηλεφώνησα, την επόμενη μέρα διστακτικά και εξεπλάγην όταν με προσκάλεσε στο σπίτι της. Ήταν μία συνάντηση φιλική και εγκάρδια. Συζητήσαμε για διάφορα θέματα και όταν η κουβέντα ήρθε στο βιβλίο, μου εκμυστηρεύτηκε πόσο εκτιμούσε την Κατερίνα την Μάτσα και ότι θα ήθελε να την γνωρίσει και προσωπικά. Φεύγοντας από το σπίτι της Μίκας σκεφτόμουνα πόσο τυχεροί έχουν υπάρξει οι μαθητές της και οι θεραπευόμενοί της. 

Την συνάντησα ξανά, λίγες μέρες μετά, στην 1^η παρουσίαση του βιβλίου, στο βιβλιοπωλείο "Μικρό Κοραή" στο Χαλάνδρι. Η Μίκα ήρθε μαζί με την Μαρία, που εκείνο το βράδυ ήταν ομιλήτρια. Μπήκαν με καθυστέρηση στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του βιβλιοπωλείου. Η Μαρία κάθισε δίπλα μου, στο τραπέζι των ομιλητών και η Μίκα κάθισε με το κοινό.

Όταν τελείωσαν οι εισηγήσεις των ομιλητών, εμού, της Μαρίας και του κ. Γεωργίου Μαραγκού, γνωστού Ποινικολόγου, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ερωτήσεις. «Γιατί υπάρχει βία;», «Γιατί δεν φεύγουν τα θύματα;», «Πόσο είναι το ποσοστό της ενδοοικογενειακής βίας;» και άλλες πολλές ερωτήσεις που για λόγους οικονομίας, δεν θα αναφέρω. Κάποιοι αμφισβήτησαν ευθέως και την σοβαρότητα του φαινομένου. Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά όταν κάποιος συνάδελφος σήκωσε δειλά το χέρι του και ζήτησε να τοποθετηθεί. Κανείς δεν περίμενε αυτό που θα άκουγε.

Ο συνάδελφος ανέφερε ότι είχε δεχτεί κακοποίηση από την πρώην σύζυγό του αλλά και από πρώην ερωτική σύντροφο. Η παρέμβαση της Μίκας ήταν καταλυτική για την πορεία της συζήτησης. Μίλησε απευθείας στον συνάδελφο και του έκανε ερωτήσεις. Αυτός άρχισε να μιλάει για τα παιδικά του χρόνια και για την κακοποίηση που βίωνε ο πατέρας του από την μητέρα του. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις έναν δίμετρο - ευπαρουσίαστο και πετυχημένο- άντρα να μιλάει δημόσια για πράγματα που δεν τολμάει κανείς να πει στο ίδιο του τον εαυτό.

Κάποια στιγμή πήγα κοντά στην Μίκα και της ζήτησα να έρθει στο τραπέζι των ομιλητών. Με ευχαρίστησε ευγενικά και μου είπε ότι θα μείνει στη θέση της με τον κόσμο.  

Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ. Χρειάστηκε να φωνάξουν από τα μεγάφωνα του βιβλιοπωλείου για να καταλάβουμε ότι η ώρα είχε περάσει προ πολλού (ήταν 9:20 μμ) και ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε για να κλείσει το βιβλιοπωλείο.

Στην έξοδο ένας συνάδελφος ήρθε και μου είπε ότι θα πηγαίνανε (όλοι μαζί οι συνάδελφοι) για ένα ποτό σε ένα wine- bar και ότι θα ήθελαν να προσκαλέσουν επίσημα την κ. Φατούρου.


Θα την θυμόμαστε όλοι με πολλή αγάπη.

Στεφανία Σουλή

 

 

                                                Η Μίκα εκείνη τη βραδιά στο "Μικρό Κοραή"    

                                                           (photo by George Mouratidis)