Είναι οι γυναίκες –θύματα βίας, γυναίκες που δεν αγάπησαν ή που δεν αγαπούν τον εαυτό τους ;

http://www.youtube.com/watch?v=4yjnnplHoho

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι. Σας ευχαριστώ πολύ που είσαστε σήμερα εδώ, στην παρουσίαση του βιβλίου ΑΘΕΑΤΗ ΒΙΑ.  Πριν ξεκινήσω την ομιλία μου  θα ήθελα να ευχαριστήσω την Γενική Γραμματέα  Ισότητας των Φύλων την κ. Μαρία Στρατηγάκη για τη διοργάνωση της σημερινής παρουσίασης!  Θα ήθελα εν συνεχεία να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στις σημαντικές προσωπικότητες, οι οποίες μου έκαναν την εξαιρετική τιμή να παρουσιάσουν αυτό το βιβλίο. Την Καθηγήτρια Ψυχολογίας, Κλινική Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπεύτρια κ. Μίκα Χαρίτου – Φατούρου και την Νομικό και Προϊσταμένη Δ/νσης Εργασιακών Σχέσεων & Κοινωνικής Πολιτικής της ΓΓΙΦ κ. Δώρα Κατσιβαρδάκου .      

Σήμερα είναι η 2^η παρουσίαση του βιβλίου … θα ήταν η 4^η … εάν πέρυσι δεν ακυρωνόντουσαν 2 παρουσιάσεις, λόγω των βίαιων επεισοδίων που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Το βιβλίο  ήδη ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του,  βρίσκεται σε 2^η έκδοση. 

Θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα απόσπασμα από ένα μήνυμα που έλαβα πρόσφατα από μία αναγνώστρια το οποίο έθεσε κάποιους προβληματισμούς … Καλησπέρα. Μόλις τελείωσα το βιβλίο σας, που βρήκα στην δανειστική βιβλιοθήκη …. ! είναι μοναδικό(ίσως και στο είδος του-δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τέτοια πληρότητα)και πραγματικά θα έπρεπε κάθε νέα γυναίκα στην αρχή της συναισθηματικής της ζωής, προτού ακόμα ξεκινήσει την "ενασχόληση" της με το άλλο φύλο να διαβάσει. Ειλικρινά είναι πολύ κατανοητό, απλό στην έκφραση, ρεαλιστικότατο αλλά και με την επιστημονικότητα που του αρμόζει. Καθώς το διάβαζα αναρωτήθηκα: - όταν έχεις απέναντι σου μια κακοποιημένη γυναίκα που δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει στην ουσία την πραγματικότητα της(όχι αν μπορεί-δεν θέλει)σε τι μπορείς να την βοηθήσεις ουσιαστικά? αφού όλα είναι θέμα δικής της ΑΠΟΦΑΣΗΣ.. -κακοποίηση(κυρίως συναισθηματική) έχουμε ή θα έχουμε όλες οι γυναίκες στη ζωή μας θεωρώ και αυτό γιατί εμείς οι ίδιες έχουμε επιτρέψει ή χειρότερα ακόμα επιβάλει στους εαυτούς μας κακοποιητές! δεν τυχαίνει αυτές οι γυναίκες του βιβλίου να έχουν τυχαία παντρευτεί ή δίπλα τους έναν βίαιο άντρα! πρώτα οι ίδιες δεν αγάπησαν αρκετά τον εαυτό τους ώστε μετά ένα ξυλοφόρτωμα να είναι  "…από αγάπη..."

Εδώ θα κάνω μία διακοπή και θα διαβάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο, μία ιστορία … για να δούμε πόσο τελικά είναι μόνο απόφαση της ίδιας της γυναίκας να απεγκλωβιστεί από την κακοποιητική σχέση ή ακόμα είναι οι γυναίκες –θύματα… γυναίκες που δεν αγάπησαν ή που δεν αγαπούν τον εαυτό τους ;;;;;

Είναι η ιστορία της Κριστίνας στη σελίδα 55 ...

Η Κριστίνα είναι παντρεμένη με τον Νίκο και έχουν ένα κοριτσάκι. Η Κριστίνα κακοποιείται ψυχολογικά και σωματικά από το σύζυγό της, από τον πρώτο μήνα του γάμου.

Με τον Νίκο γνωριστήκαμε στη Σόφια όταν σπουδάζαμε και οι δύο. Ήμασταν μαζί τρία χρόνια προτού παντρευτούμε. Ο Νίκος ήταν καλός, ήρεμος, ευγενικός απέναντί μου. Σπάνια τσακωνόμασταν και ποτέ δε μου είχε δείξει σημάδια βιαιότητας. Οι γονείς μου και οι αδελφές μου τον συμπαθούσαν πολύ και συχνά ερχόταν στο σπίτι μας και τρώγαμε οικογενειακώς. Κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαίρι ερχόμασταν στην Ελλάδα, στους γονείς του, που έδειχναν και αυτοί ότι με είχαν συμπαθήσει. Μου άρεσε που θα έφευγα από τη Βουλγαρία και είχα αρχίσει να μαθαίνω τα ελληνικά, αφού μόλις τελείωνε ο Νίκος θα παντρευόμασταν και θα μέναμε στην πόλη του. Όταν παντρευτήκαμε μείναμε στο σπίτι που μας παραχώρησαν οι γονείς του, το οποίο ήταν στον πρώτο όροφο της οικογενειακής διπλοκατοικίας. Στο ισόγειο έμεναν και μένουν οι γονείς του. Μετά το γάμο, με το πρόσχημα ότι δε μιλώ καλά την ελληνική γλώσσα, η μητέρα του Νίκου με ακολουθούσε σε όλα τα ψώνια, σε όλες τις αγορές που έκανα για το σπίτι μας. Είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα. Ακόμη και τα έπιπλα, τα οποία αγοράστηκαν, εν μέρει, με χρήματα των γονιών μου, τα διάλεξε η μητέρα του Νίκου. Είχε κλειδιά από το σπίτι και έμπαινε σε αυτό οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ερχόταν και κοίταζε να δει τι μαγείρεψα στο γιο της, να δει αν έχω το σπίτι στρωμένο, μαζεμένο. Εμένα μου αρέσει το διάβασμα και είχα μάθει να διαβάζω ελληνικά και αφιέρωνα πολύ χρόνο σε αυτό. Αυτό την ενοχλούσε. Ερχόταν και με έβλεπε πάντα με ένα βιβλίο. Του έλεγε ότι είμαι βρόμικη, τεμπέλα. Ερχόταν αυτός και μου τα έλεγε. Ένα μεσημέρι τον παρακάλεσα να της ζητήσει τα κλειδιά. Άρχισε να φωνάζει ότι είμαι αχάριστη, ότι με έφερε σε ένα παλάτι όπου ούτε στα όνειρά μου δεν είχα φανταστεί ότι θα ζήσω. «Αυτό το παλάτι όπου ζεις εσύ τώρα το φτιάξανε οι γονείς μου, είναι δικό τους και θα μπαίνουν μέσα όποτε θέλουν, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει…» Τον ρώτησα πώς θα του φαινόταν αν ζούσαμε στην πατρίδα μου και αυτό το έκαναν οι γονείς μου. «Θα σου άρεσε να μπαίνουν οι γονείς μου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας στο σπίτι μας; Οι γονείς μου όμως δε θα το έκαναν αυτό ποτέ…» του φώναξα κάποια στιγμή. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου και σήκωσε το χέρι του και με χαστούκισε. «Βούλωσέ το, κωλοβουλγάρα, κλείσε το βρομόστομά σου που θα συγκρίνεις τους γονείς μου με τους δικούς σου. Μην τολμήσεις και ξαναπιάσεις τους γονείς μου στο στόμα σου…» Οι γονείς μου είναι φτωχοί αλλά πανεπιστημιακής μόρφωσης, σε αντίθεση με τους δικούς του γονείς, οι οποίοι έχουν χρήματα αλλά δεν έχουν σπουδάσει. Τη δεύτερη φορά που με χαστούκισε ήμουν έγκυος στον τρίτο μήνα και του είχα πει ότι θα ερχόταν η μητέρα μου. Όταν του το ανακοίνωσα, θύμωσε τόσο πολύ, που άρχισε να με σπρώχνει και να πετάει αντικείμενα. «Δεν υπάρχει λόγος να έρθει η μητέρα σου. Μόνη σου αποφασίζεις εδώ μέσα; Ποια νομίζεις ότι είσαι…;» Θύμωσα πολύ γιατί πίστευα ότι συμπαθούσε τη μητέρα μου και γιατί ήξερε ότι θα μου έκανε καλό σε αυτή τη φάση της ζωής μου να έχω τους δικούς μου κοντά μου. Δεν είχα φίλους και όλη μέρα ήμουν μόνη μου. Άρχισα να φωνάζω ότι του αρέσει δεν του αρέσει, η μητέρα μου θα έρθει και όταν φύγει η μητέρα μου θα έρθει και η αδελφή μου, η Σοφία. Με χαστούκισε με όλη του τη δύναμη. Ήταν τόσο δυνατό το χτύπημα, που έπεσα κάτω. Φοβήθηκε και σταμάτησε. Η μητέρα μου ήρθε, κάθισε δύο εβδομάδες και έφυγε πολύ στενοχωρημένη και σοκαρισμένη από τη συμπεριφορά του Νίκου, ο οποίος ήταν ψυχρός μαζί της και σχεδόν όλη μέρα έλειπε από το σπίτι. Ο Νίκος έδειξε στη μητέρα μου ότι ήταν ανεπιθύμητη. «Δεν ξέρω αν μπορώ να ξανάρθω…» μου είπε η μητέρα μου, κλαίγοντας, όταν έφυγε. «Δε θέλω να σου δημιουργώ προβλήματα με τον άντρα σου, κόρη μου». Η μητέρα μου ξαναήρθε όταν γέννησα. Αυτή τη φορά ο Νίκος δεν ήταν διαφορετικός απέναντί της. Ήταν το ίδιο ψυχρός αλλά περισσότερο προσβλητικός. Όταν γύριζε στο σπίτι, πετούσε τα ρούχα του στον καναπέ του σαλονιού και κυκλοφορούσε με τα εσώρουχα. Όταν έκανε μπάνιο, έβγαινε ολόγυμνος και πήγαινε στην κρεβατοκάμαρά μας να ντυθεί. Κάθε μέρα τον παρακαλούσα να σταματήσει αυτή τη συμπεριφορά και να κάνει λίγη υπομονή ώσπου να φύγει η μητέρα μου. «Είμαι στο σπίτι μου και θα κυκλοφορώ όπως γουστάρω…» μου απαντούσε. «Αν έχει πρόβλημα, να φύγει». Την ημέρα που έφυγε η μητέρα μου, μου είπε να τηλεφωνήσω στην αδελφή μου και να της πω να μην έρθει. Του απάντησα ότι όσο εγώ είμαι εδώ, οι δικοί μου θα έρχονται. «Θα κάνεις αυτό που σου λέω, πάρ’ την τώρα τηλέφωνο». Και με άρπαξε από τα μαλλιά κι άρχισε να με σέρνει προς το τηλέφωνο. «Δεν πρόκειται να της τηλεφωνήσω, θα πάρω το παιδί μου και θα φύγω», του είπα. Άρχισε να με χτυπάει με τα χέρια του στο κεφάλι και στην πλάτη. «Καριόλα, πουτάνα, κωλοβουλγάρα, ότι θα φύγεις από αυτή τη χώρα είναι το μόνο σίγουρο, αλλά χωρίς το παιδί μου», έλεγε και ξαναέλεγε συνέχεια. Την επόμενη μέρα τηλεφώνησα στην αδελφή μου να μην έρθει. Ο Νίκος από εκείνη την ημέρα δε με ξαναχτύπησε. Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσουμε. Δε δεχότανε με τίποτα. Αν δεν αλλάξεις, μου απαντούσε, δεν πρόκειται να συζητήσουμε. Οι σχέσεις μας στο εξής ήταν ψυχρές. Ερχόταν στο σπίτι, έπαιρνε το παιδί και το πήγαινε στη μητέρα του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν αισθανόμουν καλά. Δεν είχα διάθεση και όρεξη να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα να ασχοληθώ ούτε με το παιδί. Όλη μέρα ήμουν μόνη μου και έκλαιγα. Με έβλεπε που έκλαιγα και ερχόταν πάνω από το κεφάλι μου και ούρλιαζε: «Γαμώ το Χριστό σου, γαμώ την Παναγία σου, βούλωσέ το…» Και εγώ έπεφτα στα πόδια του και τον παρακαλούσα να αλλάξει συμπεριφορά. Με πήγε σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος διέγνωσε επιλόχεια κατάθλιψη και μου συνέστησε αντικαταθλιπτική αγωγή. Στο γιατρό, ο οποίος ήταν γνωστός του, δεν τόλμησα να πω τίποτα. Όλον αυτό τον καιρό δεν έκανα τίποτα. Κοιμόμουν συνέχεια. Με το παιδί ασχολιόταν η πεθερά μου. Κάποια στιγμή, μου ζήτησε να μιλήσουμε. Μου είπε ότι αν ήθελα να πάω στους γονείς μου για μερικές μέρες δε θα είχε κανένα πρόβλημα. «Θα σου κάνει καλό, ίσως σου περάσει και η κατάθλιψη», μου είπε. Του απάντησα ότι θα μιλήσω με τους γονείς μου και θα πάρω τη μικρή και θα πάω. «Να πας χωρίς το παιδί, να ξεκουραστείς πραγματικά. Άσε το παιδί, θα το αναλάβω εγώ, δεν έχω πολλές δουλειές αυτό το διάστημα και ό,τι χρήματα χρειαστείς, εγώ είμαι εδώ…» Είχε γίνει πάλι τρυφερός και στοργικός, όπως παλιά. Προτού φύγω για τη Βουλγαρία, πήγαμε και ψώνισε ένα σωρό δώρα για τους δικούς μου. Έμεινα στους γονείς μου σχεδόν δύο μήνες. Κάθε μέρα μού τηλεφωνούσε και μου έλεγε τα νέα της μικρής. Επέστρεψα πριν από τρεις μέρες. Όταν πήγα στο σπίτι, η πόρτα δεν άνοιγε. Του τηλεφώνησα και μου είπε επί λέξει: «Κοίτα, στο σπίτι δεν μπαίνεις μέσα ξανά. Η αστυνομία ξέρει ότι έχεις εγκαταλείψει σπίτι, σύζυγο και παιδί. Έχω μιλήσει σε δικηγόρο και ήδη έχει ξεκινήσει διαδικασίες διαζυγίου. Την επιμέλεια του παιδιού την έχω εγώ. Θα σε πάρει ο δικηγόρος μου και από εδώ και στο εξής θα μιλάς μόνο μαζί του…»

Πόσο εύκολο είναι να σχολιάζουμε τη ζωή των άλλων, να ασκούμε κριτική στη ζωή των άλλων, να το παίζουμε εμπειρογνώμονες στη ζωή των άλλων. 

Ο κόσμος λέει :

Φταίει η γυναίκα  που δεν πάει στην Αστυνομία …

Φταίει η γυναίκα  που δεν τον παρατάει, τέτοιος που είναι …

Φταίει η γυναίκα γιατί τον δέχτηκε πίσω …

Φταίει η γυναίκα γιατί  δεν αγάπησε αρκετά τον εαυτό της, γιατί εάν τον είχε αγαπήσει δεν θα έμπλεκε μαζί του …

Φταίει η γυναίκα γιατί στην ουσία δεν θέλει και δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει την πραγματικότητά της … 

Αυτό μας έδειξε η ιστορία της Κριστίνα;

Η Κριστίνα δεν αγαπούσε αρκετά τον εαυτό της για να παντρευτεί έναν άνδρα σαν τον Νίκο ;  Και τι είχε ο Νίκος δηλαδή … είχε  δύο κεφάλια, τρία μάτια ; ή μία ταμπέλα που έλεγε «  πρόσεξε είμαι βίαιος… μείνε μακριά … ». Η Κριστίνα δεν είχε δείγμα βίαιης συμπεριφοράς στην σχέση, όπως συμβαίνει με άλλες γυναίκες και εκεί πραγματικά υπάρχει θέμα - όταν η γυναίκα έχει δείγματα βίαιης συμπεριφοράς- γιατί η γυναίκα συνεχίζει να είναι μαζί με τον βίαιο άντρα.  Σύμφωνα με την ανάλυση στοιχείων που αφορούν γυναίκες-θύματα βίας μέσα στην οικογένεια και οι οποίες απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα Αθήνας-Πειραιά της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, μόνο το 35% είχε δείγματα βίαιης συμπεριφοράς του δράστη και πριν το γάμο μαζί του. Αλλά δεν μιλάμε για μία τέτοια περίπτωση αυτή τη στιγμή.   

  Ο Νίκος άσκησε σωματική και ψυχολογική βία αμέσως μετά το γάμο, ένα μήνα μετά.   

Έχουμε μία γυναίκα που δεν ήθελε να αλλάξει την πραγματικότητα που ζούσε ;

Η Κριστίνα αντέδρασε από τη πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε το περιστατικό βίας από το σύζυγό της γι αυτό και ο σύζυγός της κινήθηκε γρήγορα και οι εξελίξεις στη δική της περίπτωση ήταν ραγδαίες. Ο σύζυγος ήξερε το χαρακτήρα της, ήταν μία δυναμική κοπέλα, έξυπνη, μορφωμένη, καλόπιστη όμως και ανυποψίαστη .  Ακόμα και ξένη που ήταν αντιστεκόταν με όποιο τρόπο μπορούσε στις παράλογες απαιτήσεις και στη βία του άντρα της και δεν θα καθόταν ούτε λεπτό και στιγμή εάν δεν πάθαινε κατάθλιψη.  Αυτός εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία της κατάθλιψής της, την ξαπόστειλε και της πήρε το παιδί.

Διάβασα αυτή την ιστορία γιατί είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση!!! Το συνηθισμένο είναι η γυναίκα να μην έχει σημάδια βίαιης συμπεριφοράς πριν το γάμο, να μπαίνει ανυποψίαστη στο γάμο και  να παθαίνει ήπια κατάθλιψη αμέσως μετά το γάμο. Και η ήπια κατάθλιψη όμως είναι ένας τρόπος άμυνας …  ένας τρόπος να πολεμήσεις τη βία που δέχεσαι … ένας τρόπος να αλλάξεις την πραγματικότητά σου.  Είναι τραγικό αυτό που λέω … αλλά έτσι είναι … Έχει παρατηρηθεί  ότι  η σωματική βία σταματάει όταν η γυναίκα αποκτάει  κατάθλιψη … το είδαμε και στην ιστορία της Κριστίνας … το βλέπουμε σε πολλές ιστορίες … γιατί σταματάει ο βίαιος άντρας να χειροδικεί στην καταθλιπτική γυναίκα ; γιατί την συμπόνεσε ; γιατί τη λυπήθηκε; Γιατί του έβγαλε την τρυφερή του πλευρά ; γιατί ξαφνικά άρχισε να τη νοιάζεται ; γιατί άραγε;;  και εδώ βρίσκεται η απάντηση και η αλήθεια σε αυτό που λέγεται κακοποίηση : Ο άντρας σταματάει να κακοποιεί μία καταθλιπτική γυναίκα γιατί απλά δεν του αντιστέκεται …. γιατί είναι αδύναμη …. Δεν υπάρχει λόγος να επιβληθεί σε ένα άνθρωπο που δεν του αντιστέκεται . Αυτό δεν του δίνει δύναμη.  Αυτό που του δίνει δύναμη είναι να επιβάλλεται και να κυριαρχεί στο άλλο πρόσωπο . Όταν το πρόσωπο παραδίδεται στην κατάθλιψη γίνεται αδύναμο ! Όταν συμβεί  αυτό , τότε ο βίαιος άντρας  θα πάρει τα κουβαδάκια του και θα πάει σε άλλη παραλία …. Ναι…  θα αναζητήσει άλλη ερωτική σύντροφο και θα ζητήσει από την γυναίκα του να φύγει ή θα την διώξει με κάποιο τρόπο. Εάν η  γυναίκα δε μετοικήσει οικειοθελώς, ο σύντροφος θα προβεί σε νομικές ενέργειες και θα καταφέρει να πάρει και τα παιδιά. Σύμφωνα με τη νομολογία, μία γυναίκα μπορεί να χάσει την επιμέλεια των παιδιών της εάν πάσχει από κατάθλιψη ή άλλη συναισθηματική διαταραχή. Αρκετοί δικαστές έχουν κρίνει και έχουν αποφασίσει να αναθέσουν την επιμέλεια των παιδιών στον πατέρα γιατί η μητέρα αδυνατούσε , λόγω κατάθλιψης ή άλλης ψυχικής διαταραχής να ανταποκριθεί στο γονεικό της ρόλο .

Εάν λοιπόν οι γυναίκες-θύματα  δεν ήθελαν να αλλάξουν την πραγματικότητά τους δεν θα απευθύνονταν στις υποστηρικτικές υπηρεσίες και δεν θα τηλεφωνούσαν στη γραμμή SOS της ΓΓΙΦ 2.000 γυναίκες μέσα σε ένα εξάμηνο, ακριβώς ο διπλάσιος αριθμός από όταν ήμουνα εγώ στο Συμβουλευτικό Κέντρο του Πειραιά. Ο μεγάλος αυτός αριθμός δεν πιστεύω ότι οφείλεται στην αύξηση του αριθμού των θυμάτων. Πέρυσι το Ειδικό Ευρωβαρόμετρο έδειξε 1 στις 4 Ελληνίδες, θύμα ενδοοικογενειακής βίας, το 25% των Ελληνίδων. Ο μεγάλος αυτός αριθμός γυναικών που κατέφυγε στην τηλεφωνική γραμμής SOS και αναζήτησε στήριξη οφείλεται στην αύξηση της συχνότητας των βίαιων περιστατικών που βιώνει κυρίως μία  γυναίκα –θύμα στη σχέση της λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.  Εκεί δηλαδή που η γυναίκα είχε … ας πούμε ένα παράδειγμα … 1 περιστατικό απλής σωματικής βίας κάθε τρεις μήνες … κάθε έξι μήνες…  χρονικό διάστημα αρκετό να την κάνει να ηρεμήσει μετά και να αγαπηθεί ξανά με τον βίαιο σύντροφό της ( στο 3^ο στάδιο του κύκλου της βίας ) τώρα λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων που παρατηρούνται στις οικογένειες, ανεργία , οικονομικά βάρη κ.λ.π , οι βίαιοι άντρες δρουν εις βάρος των γυναικών  σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το γεγονός αυτό ότι δηλαδή εξαφανίζεται το 3^ο στάδιο του κύκλου της βίας ( το στάδιο της αγάπης και του μήνα του μέλιτος όπως συνηθίζεται να λέγεται ) δηλαδή το γεγονός ότι δεν υπάρχει μετάνοια από την πλευρά του δράστη, δεν ζητάει συγχώρεση ο βίαιος άντρας από τη γυναίκα, δεν κάνει πράγματα για να την κερδίσει … από τη μία είναι δραματικό για τη ζωή της γυναίκας, για την υγεία της, για τα παιδιά της, εάν έχει, αλλά από την άλλη τη βοηθάει να συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι η βία μόνο δυσμενείς συνέπειες έχει και τίποτα άλλο. Τη βοηθάει να μην έχει αυταπάτες … τη βοηθάει να καταλάβει ότι ο βίαιος άντρας είναι βίαιος δεν θα αλλάξει όσο και να προσπαθήσει αυτή. Τώρα το πώς μπορεί η γυναίκα να προχωρήσει στη ζωή της … να αλλάξει τη ζωή της … αυτή τη χρονική στιγμή … μέσα στην οικονομική συγκυρία που ζούμε είναι ένα άλλο θέμα … θα αναφέρω μόνο τη μείωση του αριθμού των διαζυγίων που δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία ...

                                                                                        Στεφανία Σουλή- Δικηγόρος

(απόσπασμα από την ομιλία μου στην παρουσίαση του βιβλίου ΑΘΕΑΤΗ ΒΙΑ από την Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων- Υπουργείο Εσωτερικών, την 1^η Νοεμβρίου 2011 στο Ιστορικό Αρχείο της Βιβλιοθήκης Θεμάτων Ισότητας και Φύλου στην Πλάκα.)

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/