Ένα βιβλίο για την βία στην συντροφική σχέση

Το βιβλίο της κας Στεφανίας Σουλή ΑΘΕΑΤΗ ΒΙΑ, είναι ένα πλήρες ντοκουμέντο για τη βία στις γυναίκες και μάλιστα σε ό, τι αφορά το νομικό πλαίσιο.

  

Στον πρόλογο του βιβλίου αυτού η ψυχίατρος, Κατερίνα Μάτσα σημειώνει ότι βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας των γυναικών 16-44 ετών οφείλεται στην ενδοοικογενειακή βία και πως μία ενδοοικογενειακή βία το λεπτό καταγράφεται στα Αστυνομικά Τμήματα της Μεγάλης Βρετανίας, και το 80% αφορά τις γυναίκες.

 

Η κα Σουλή σε όλες τις περιπτώσεις βίας προς τις γυναίκες παραθέτει πάντοτε και πολύ χρήσιμα παραδείγματα γυναικών με συμβουλές προς τη γυναίκα.

 

Στον συζυγικό βιασμό π.χ προτείνει στη γυναίκα «να θυμάται ότι»

 

• Ο εξαναγκασμός με χρήση σωματικής ή ψυχολογικής βίας είναι βιασμός
• Ο εξαναγκασμός με χρήση σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε υιοθέτηση ανεπιθύμητων ερωτικών συμπεριφορών ή τακτικών είναι βιασμός

Π.χ. Θα σας αναφέρω την περίπτωση πελάτισσας μου την οποία βοήθησα σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία να απαλλαγεί η ίδια και ο σύζυγος της από την απαίτηση του τελευταίου να τον αφήνει να την κακοποιεί σωματικά και λεκτικά πριν από κάθε σεξουαλική πράξη. Και τώρα είναι και οι δύο ευτυχείς στην συζυγική τους ζωή  

• Ο βίαιος σύντροφος που μπορεί να είναι ένας τρυφερός και δοτικός εραστής  δεν ελαχιστοποιεί τη δυναμική της κακοποιητικής συμπεριφοράς του.

 

Π.χ. Θα σας αναφέρω την περίπτωση πελάτισσας μου την οποία βοήθησα, σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία, να απαλλαγεί η ίδια και ο σύζυγός της από την απαίτηση του να τον αφήνει να την κακοποιεί σωματικά και λεκτικά πριν από κάθε σεξουαλική πράξη. Και τώρα είναι και οι δύο ευτυχείς στην συζυγική τους ζωή.  

Πολύ σωστά η κα Σουλή, και εδώ συμφωνεί με την ψυχολογική άποψη, πως ο βίαιος σύζυγος θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι πνευματικά ανώτερος, είναι κτητικός και ζηλιάρης, θέλει να την χειραγωγεί και αρνείται την κακοποίηση.

Πρέπει να τονίσω εδώ ότι ποτέ δεν παρατηρείται κακοποιητική συμπεριφορά στα ζώα προκειμένου να έρθουν σε σεξουαλική επαφή (π.χ. τα περιστέρια) και ποτέ δεν κακοποιούνταν η γυναίκα όταν οι άνθρωποι ζούσαν μέσα σε αγέλες.

Η κακοποίηση, σύμφωνα με τη  Simone de Beauvoir αρχίζει με την ιδιοκτησία της γης η οποία μάλιστα κληρονομείται συνήθως μέσα από την πατριαρχική οικογένεια.

Αυτό που γνωρίζει η Ψυχολογία, είναι πως συνήθως, όταν τρώει ξύλο η μητέρα από τον πατέρα, τότε τρώνε ξύλο και τα παιδιά τους. Και αυτό που ξέρουμε επίσης είναι ότι τα αγόρια συνήθως μιμούνται τον πατέρα ή είναι θύματα κακοποιητικής συμπεριφοράς από τους συνομηλίκους τους, σε αυτό που ονομάζουμε σχολικό εκφοβισμό (bullying).

 

(Ίσως εδώ θα βοηθήσουν βιωματικές ομάδες με γονείς και παιδιά)

 

Σχετικές έρευνες στην Εξελικτική και Σχολική Ψυχολογία έχουν δείξει ότι η επιθετικότητα μέσα στο σχολικό περιβάλλον έχει αυξηθεί σε όλες τις Δυτικές Κοινωνίες με την Ελλάδα να βρίσκεται περίπου στα μεσαία επίπεδα της συχνότητας αυτής.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι η κα Σουλή τονίζει ότι αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά από τον βίαιο πατέρα τους είναι:

1)ότι δεν υπάρχει ισότητα στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών και ότι οι αποφάσεις μέσα στην οικογένεια λαμβάνονται μονομερώς από τον άνδρα

2)ότι οι άνδρες έχουν ιδιαίτερα δικαιώματα και προνόμια

3)ότι ο άνδρας είναι αυτός που βάζει τους όρους και κανόνες και η μητέρα υπακούει.

 

Τονίζει από νομική πλευρά, ότι στην περίπτωση, διαζυγίου ο βίαιος άνδρας θα χρησιμοποιήσει τα παιδιά του,  υπονομεύοντας τον γονικό ρόλο της συντρόφου του. Και ότι η δικομανία του βίαιου άνδρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το  κεκαλυμμένο μένος προς την σύντροφο του που τόλμησε να τον εγκαταλείψει.

 

Όμως είναι γνωστό σήμερα ότι τα διαζύγια έχουν αυξηθεί σημαντικά σε όλες τις δυτικές κοινωνίες κυρίως λόγω της οικονομικής πλέον ανεξαρτησίας της γυναίκας.

Η ψυχολογία σήμερα προτείνει ότι τα παιδιά θα πρέπει να μην χάσουν κανέναν από τους δύο γονείς. Προτείνουμε  να μοιράζεται ο  χρόνος τους μέσα στην εβδομάδα εξίσου στο σπίτι του πατέρα και στο σπίτι της μητέρας, όπου  το παιδί θα έχει ό, τι χρειάζεται στο δωμάτιο του, και με τους φίλους του στα δύο σπίτια, με τα Σαββατοκύριακα να μοιράζονται εναλλάξ με τον πατέρα και τη μητέρα. Αυτό είναι ιδιαίτερα ευεργετικό  γι αυτήν καθώς συνήθως στο διαζύγιο  επωμίζεται την καθημερινή φροντίδα των παιδιών, ενώ ο πατέρας ασχολείται μαζί τους μόνο τα Σαββατοκύριακα. Είναι σημαντικό αυτό διότι η μητέρα έχει επιτέλους τη δυνατότητα να ξαναδημιουργήσει τη ζωή της με άλλον άνδρα.

 

Τονίζεται σωστά  από την κα Σουλή  ότι όταν η μητέρα πάσχει από κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές διαταραχές οι άνδρες προσκομίζουν ιατρικές γνωματεύσεις οπότε ο βίαιος άνδρας μπορεί τότε να πετύχει την ανάληψη της επιμέλειας των παιδιών του. Η ταμπέλα της τρέλας για  την μητέρα είναι η βίαιη λύση για τον άνδρα.

 

Άλλωστε, σωστά συνιστά στο βιβλίο της στην κακοποιημένη γυναίκα, όταν πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα να ζητήσει να μιλήσει με γυναίκα αστυνομικό.

Η ψυχολογική έρευνα έχει δείξει ότι πράγματι ο αστυνομικός εμμέσως κατηγορεί τη γυναίκα ότι φταίει μοναδικά και της συνιστά όταν θυμώνει ο άντρας της π.χ. «να φτιάξει κανέναν καφέ για τον άνδρα της».

Η κα Σουλή σωστά τονίζει πως δεν είναι τυχαίο πως μεταξύ των θυμάτων υπάρχουν και σύζυγοι αστυνομικών. Στην μικρές κοινότητες οι γυναίκες ούτε διανοούνται να επισκεφθούν την αστυνομία.

Ο Οδηγός Συμβουλευτικής  Γυναικών  που ετοίμασε και παρουσίασε η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων,  πριν μερικές ημέρες,  είναι ιδιαίτερα χρήσιμος.  Καλεί την κακοποιημένη γυναίκα με τον τίτλο του:

 

                                   ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ  Η ΜΟΝΗ

                                  ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ

   

Θερμά συγχαρητήρια στην κα Σουλή για ένα τόσο σημαντικό και χρήσιμο βιβλίο στον κοινό μας αγώνα για βοήθεια προς τη γυναίκα.

 

 

                                                 Μίκα Χαρίτου - Φατούρου,

                                                 Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύρια

                                         Ομότιμη Καθηγήτρια Ψυχολογίας, ΑΠΘ 

 

 

(Ομιλία της κ. Μίκας Φατούρου,  την 1/11/2011 στην παρουσίαση του βιβλίου ΑΘΕΑΤΗ ΒΙΑ από την Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων – Υπουργείο Εσωτερικών)  

 

 

 

( φωτογραφίες Νίκος Ζωιόπουλος )