Ενσυναίσθηση ή μπαίνοντας στα παπούτσια του άλλου

 

Τις ημέρες των Χριστουγέννων του 2014 επισκέφτηκα μαζί με μέλη Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, Κέντρο Κράτησης Γυναικών. Σε αυτό (εάν θυμάμαι καλά) βρισκόντουσαν περίπου 80 γυναίκες, που παρέμεναν έγκλειστες για αρκετούς μήνες, ένα χρόνο, ίσως και παραπάνω γιατί δεν είχαν τα απαιτούμενα ταξιδιωτικά –νομιμοποιητικά έγγραφα. Οι εργαζόμενοι στο ανωτέρω Κέντρο Κράτησης, ως επί το πλείστον αστυνομικοί, ψυχολόγοι της αστυνομίας, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλοι, θέλησαν να κάνουν μία χριστουγεννιάτικη γιορτή, για να αμβλύνουν τον ψυχικό πόνο αυτών των γυναικών, μέρες που ήτανε. Έτσι κάλεσαν μεταξύ άλλων και την Μη Κυβερνητική Οργάνωση η οποία συνέδραμε με την παρουσία των μελών της αλλά και φέρνοντας δώρα στις γυναίκες αυτές.  

Όταν μου προτάθηκε να συμμετάσχω στην εκδήλωση αυτή ομολογώ ότι αισθάνθηκα μία έντονη δυσθυμία. Γνωρίζοντας ότι οι γυναίκες αυτές στερούνται την ελευθερία τους, χωρίς να έχουν κάνει κάποιο αδίκημα, απλά και μόνο γιατί εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, σκέφτηκα ότι η παρουσία μας στην γιορτή αυτή θα ήταν παράταιρη και η βοήθειά μας μηδαμινή.  

Μείναμε περίπου 2 ώρες στο Κατάστημα. Μία ώρα καθίσαμε στο γραφείο του Διευθυντή, ο οποίος με περισσή ευγένεια και στωικότητα απαντούσε στις ερωτήσεις των παρευρισκόντων σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου Κέντρου και τις υπηρεσίες των εργαζόμενων, αναφέροντας και περιστατικά για το πώς οι εργαζόμενοι στο Κέντρο Κράτησης, καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων τους πολλές φορές, με αποκλειστικό σκοπό την βοήθεια των γυναικών αυτών (κάποιες από τις οποίες είχαν και παιδιά), παρείχαν υπηρεσίες ανθρωπινές. Δεν υπέβαλλα καμία ερώτηση και επίσης δεν είχα λόγο να αμφιβάλλω και για όσα μας ανέφερε ο κ. Διευθυντής.

Μετά, για άλλη μία ώρα παραμείναμε στο προαύλιο χώρο του Καταστήματος Κράτησης. Γυναίκες όλων των φυλών, αλλά κυρίως από τις αφρικανικές χώρες.
Ένα κοριτσάκι από τη Γεωργία, ήτανε δεν ήτανε 19 χρονών, γονατισμένο και αμίλητο με την πλάτη στον τοίχο και το πρόσωπο να κοιτάει το έδαφος, δεν πλησίασε ούτε το τραπέζι με το φαγητό, ούτε πήρε το τσαντάκι με τα δώρα. Η ψυχολόγος της Οργάνωσης και αυτή γονατισμένη δίπλα της να της μιλάει. Μία γυναίκα, ρωσίδα στην καταγωγή, μας μίλησε σε άπταιστα ελληνικά και μας εξήγησε πως την «πιάσανε» και ότι είναι σχεδόν 10 χρόνια στην Ελλάδα. Την ρωτήσαμε, εάν έχει ανθρώπους δικούς της – συγγενείς στη χώρα μας. «Δυστυχώς είμαι μόνη μου» μας είπε. Μας ανέφερε ότι έχει προχωρήσει στις διαδικασίες για την νομιμοποίησή της, ότι κάνει υπομονή, ότι οι εργαζόμενοι τους φέρονται καλά, αλλά και αυτοί (οι εργαζόμενοι) δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα, αφού οι συνθήκες διαβίωσης στο κατάστημα είναι δύσκολες. «Ευτυχώς έχουμε ζεστό νερό...» ήταν μία από τις τελευταίες της λέξεις πριν απομακρυνθεί από εμάς.    

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη αλλά το πρόσωπο των γυναικών αυτών δεν φωτίστηκε, ούτε από το φαγητό που μοιράστηκε από τo catering, ούτε από το τσαντάκι με τα δώρα καλλωπισμού.    





Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος - Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/