Πότε δικαιούται διατροφή το ενήλικο τέκνο που σπουδάζει

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το σκεπτικό της υπ.αρ. 18454/2012 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης (Ισοκράτης ΔΣΑ) η οποία απέρριψε αγωγή φοιτητή καθώς έκρινε ότι δεν δικαιούται διατροφής καθώς αποδείχτηκε ότι επί μακρό διάστημα αυτός δεν επέδειξε επιμέλεια και δεν κατέβαλε σοβαρές προσπάθειες και ενδιαφέρον για την εκμάθηση κάποιας επιστήμης, αφού δεν επέδειξε καμία πρόοδο στις σπουδές του, γεγονός που κατέδειξε ότι δεν επιδείκνυε έφεση για μάθηση και επιμονή για την πραγματοποίηση του στόχου του, λήψη πτυχίου και τον εφοδιασμό του με τα κατάλληλα προσόντα για την μετέπειτα επαγγελματική του αποκατάσταση.

Παρατίθεται κατωτέρω απόσπασμα της απόφασης: 

«…Ενόψει δε της μη ενασχόλησης του με σπουδές και παρακολούθηση μαθημάτων, ο ενάγων δεν εμποδίζεται να εξεύρει εργασία κατάλληλη για την ηλικία του, τη μόρφωση του και τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις και κατά συνέπεια να αυτοδιατραφεί, όπως άλλωστε έκανε μετά την ενηλικίωσή του, εργαζόμενος ως υπάλληλος σε .... (βλ. κατάθεση μάρτυρος ανταπόδειξης). Σημειωτέον ότι, παρά το ότι ο ενάγων διατείνεται ότι επιθυμεί να φοιτήσει στην εν λόγω σχολή στην Κοζάνη και υπολογίζει τα έξοδά διαβίωσής του με βάση τη διαμονή του εκεί, έχει εγγραφεί στο φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης «..» και παρακολουθεί μαθήματα κατά το σχολικό έτος 2011-2012 (βλ. την από 10-10-2011 βεβαίωση του άνω φροντιστηρίου), γεγονός όμως που του στερεί τη δυνατότητα της φυσικής παρουσίας του στην Κοζάνη και της υποχρεωτικής παρακολούθησης των μαθημάτων του εκεί.  

Ως εκ τούτου η ανικανότητα του προς εργασία οφείλεται σε υπαιτιότητά του και όχι στην ανάγκη παρακολούθησης των σπουδών του στην άνω σχολή. Συνεπώς, εφόσον ο ενάγων, ενήλικο τέκνο του εναγομένου, είναι ικανός να μετέλθει κάποια εργασία κατάλληλη για να αυτοδιατραφεί, χωρίς να υφίσταται ανασταλτικός παράγοντας προς εργασία οι ανάγκες της εκπαίδευσης του, δεν έχει δικαίωμα διατροφής για το επίδικο χρονικό διάστημα έναντι του εναγομένου πατέρα του. 

Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω πρέπει να απορριφθεί η υπό κρίση αγωγή ως ουσιαστικά αβάσιμη, ενώ παρέλκει η εξέταση της νομικής και ουσιαστικής βασιμότητας των ενστάσεων που πρότεινε ο εναγόμενος. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα πρέπει να συμψηφιστούν στο σύνολό τους μεταξύ των διαδίκων, ενόψει της συγγενικής σχέσεως τους…»

Στεφανία Σουλή

Δικηγόρος- Διαμεσολαβήτρια       
http://www.stefaniasouli.gr/