Επίκληση δύο νομικών βάσεων στην αγωγή διαζυγίου

 

Παρατίθεται κατωτέρω απόσπασμα της υπ.αρ. 136/2020 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πατρών (Ειδική διαδικασία διαφορών από την Οικογένεια, το Γάμο και την Ελεύθερη Συμβίωση), δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ.  

 

 

«…Από τα άρθρα 218 παρ.1 και 219 παρ.1 ΚΠολΔ, σε συνδυασμό με το άρθρο 591 παρ.1 ιδίου κώδικα, προκύπτει ότι σε περίπτωση επίκλησης εκ μέρους του ενάγοντος συζύγου δύο βάσεων του άρθρου 1439 ΑΚ, δυνάμει των οποίων αιτείται τη λύση του γάμου του και συγκεκριμένα, λόγω ισχυρού κλονισμού από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγομένου συζύγου, σύμφωνα με την παράγραφο 1, αλλά και λόγω ισχυρού κλονισμού, που τεκμαίρεται, λόγω διετούς διάστασής τους, σύμφωνα με την παράγραφο 3, και ανεξάρτητα αν υπάρχει απλή σώρευση ή επικουρική, το δικαστήριο δεν είναι υποχρεωμένο, με βάση την αρχή της εξουσίας διαθέσεως (άρθ. 106 ΚΠολΔ), να λάβει υπόψη τη σειρά προτεραιότητας, που υποδεικνύει ο ενάγων, αλλά μπορεί να ερευνήσει πρώτα τη βάση της διετούς διάστασης, ακόμη και αν υποβάλλεται επικουρικά, και μόνον, αν αυτή δεν αποδεικνύεται, να προχωρήσει στην έρευνα της κύριας βάσης. Τούτο δε, διότι οι ως άνω βάσεις της αγωγής διαζυγίου αναπτύσσουν ισοδύναμη ενέργεια, καθόσον η αιτούμενη με αυτές διάπλαση, που είναι η λύση του γάμου και όχι η δικαστική διάγνωση του λόγου διαζυγίου που δικαιολογεί την απαγγελία του, επέρχεται ήδη με την αποδοχή της μίας βάσης, έστω και επικουρικής, ώστε να καθίσταται αλυσιτελής η έρευνα της άλλης βάσης. Ως εκ τούτου, ο ενάγων δεν έχει έννομο συμφέρον ούτε για την άσκηση έφεσης αλλά ούτε και αναίρεσης, αφού με την παραδοχή της επικουρικής βάσης της αγωγής του και τη λύση του γάμου, που επιδίωκε με αυτή, θεωρείται ότι νίκησε (ΑΠ 315/2018, ΑΠ 20/2015, ΑΠ 470/2005 ΝΟΜΟΣ).

 

Με την υπό κρίση αγωγή του η ενάγουσα ζητά να λυθεί ο γάμος της με την εναγόμενο, λόγω ισχυρού κλονισμού που επήλθε στην έγγαμη σχέση τους, από αποκλειστική υπαιτιότητα του εναγομένου, επικουρικώς δε λόγω ισχυρού κλονισμού που τεκμαίρεται αμάχητα ότι επήλθε εξαιτίας της συνεχούς διάστασής τους για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της διετίας, κατά τα αναλυτικά εκτιθέμενα στην αγωγή και να καταδικαστεί ο τελευταίος στην πληρωμή των δικαστικών της εξόδων.

Με αυτό το περιεχόμενο και αυτά τα αιτήματα, η αγωγή αρμόδια καθ’ ύλη και κατά τόπο εισάγεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρα 17 περ. 1, 22 και 39 ΚΠολΔ) για να εκδικασθεί κατά την ειδική διαδικασία διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση (άρθρα 591 παρ. 1, 592 παρ. 1 α, 593 έως 602 και 603 επ. του ΚΠολΔ) και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1438, 1439 παρ.1, 2 και παρ. 3 του ΑΚ και 176 ΚΠολΔ. Επομένως, πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω και ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα. Aπό την ένορκη κατάθεση της μάρτυρος, που δόθηκε νομίμως ενώπιον του Δικαστηρίου κατά τη συζήτηση της υπόθεσης και περιλαμβάνεται στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως αυτού και από όλα τα νομίμως προσκομιζόμενα και επικαλούμενα έγγραφα, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά:

Οι διάδικοι τέλεσαν νόμιμο θρησκευτικό γάμο την ..... 1993 στα Ιωάννινα. Από το γάμο τους αυτό απέκτησαν ένα τέκνο, την ..., που γεννήθηκε την ..... 1993 και είναι πλέον διάδικοι. Συμβίωναν αρχικά στα Ιωάννινα αλλά το έτος 2014 μετοίκησαν στην Πάτρα. Η έγγαμη συμβίωση δεν εξελίχτηκε ομαλά, καθώς ήδη από την αρχή αυτής υπήρχαν συνεχή προβλήματα, εντάσεις και συγκρούσεις στις σχέσεις των διαδίκων. Παρά δε το γεγονός ότι μέχρι το Μάρτιο του 2019 οι διάδικοι συνέχιζαν να διαμένουν στην ίδια οικία, οπότε ο εναγόμενος μετοίκησε κατόπιν υποβολής της υπ’ αριθμ. … / 2019 αίτησης ασφαλιστικών μέτρων που αιτήθηκε η ενάγουσα στο Μονομελές Πρωτοδι-κείο Πατρών και λήψης προσωρινής διαταγής που τον επέτασσε να μετοικήσει, ήδη από το έτος 2017 οι διάδικοι κοιμόντουσαν σε διαφορετικά δωμάτια και διαφορετικές κλίνες, χωρίς να έχουν μεταξύ τους οποιαδήποτε σωματική ή ψυχική επαφή, με πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης.

 

Κατά συνέπεια, ήδη από το έτος 2017, είχε διασπασθεί οριστικά η έγγαμη συμβίωση των διαδίκων, εξαιτίας της σωματικής και ψυχικής απομακρύνσεώς τους. Οι σύζυγοι τελούν από τότε σε διάσταση συνεχώς, ήτοι περισσότερο από δύο χρόνια, δίχως να υπάρχει διάθεση επανασυνδέσεώς τους, και τεκμαίρεται ως εκ τούτου αμάχητα ότι ο γάμος τους έχει κλονισθεί ισχυρά. Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω, η αγωγή πρέπει να γίνει δεκτή ως βάσιμη στην ουσία της, κατά την επικουρική της βάση, και να λυθεί ο υφιστάμενος γάμος μεταξύ των διαδίκων, ο δε εναγόμενος πρέπει να καταδικαστεί, λόγω της ήττας του, στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων της ενάγουσας, κατά το νόμιμο αίτημά της (άρθρο 176 και 191 παρ.2 ΚΠολΔ). Τέλος, για την περίπτωση που ο εναγόμενος ασκήσει ανακοπή ερημοδικίας κατά της παρούσας απόφασης, πρέπει να οριστεί παράβολο αυτής (άρθρα 501, 502 παρ. 1 και 505 παρ. 2β του ΚΠολΔ), κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό…»

 

Στεφανία Σουλή

Δικηγόρος – Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια

https://stefaniasouli.gr/