Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Έρωτας, αγάπη ή εμμονή; (Η ψυχολογική οπτική του Stalking)






Συνέντευξη της ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας κ. Μαρίας Πυρουνάκη – Λιωνή για το θέμα του Stalking    




Στεφανία Σουλή: Πώς φτάνει στο σημείο κάποιος ή κάποια να γίνει Stalker και να παρενοχλεί, να παρακολουθεί και να καταδιώκει πρώην ερωτικό σύντροφο;

Μαρία Πυρουνάκη – Λιωνή: Το πώς φτάνει κάποιος στο σημείο να παρενοχλεί είναι σύνθετη ερώτηση και απαιτεί σύνθετη και μακροσκελή απάντηση. Ας περιοριστούμε εδώ να επισημάνουμε ότι όπως περιληπτικά αναφέρεται στα ευρήματα μιας έρευνας,* φαίνεται να υπάρχει ένα ευρύ φάσμα κινήτρων σε αυτή τη συμπεριφορά. Από την ανάκτηση εξουσίας σε σύντροφο που τον ή την απέρριψε, ως την αναζήτηση μιας σχέσης αγάπης. Οι περισσότεροι stalkers (ελληνική μετάφραση: κυνηγοί με ενέδρα) είναι μοναχικοί και κοινωνικά ανεπαρκείς, αλλά όλοι έχουν την ικανότητα να τρομοκρατούν και να καταπονούν έως εξάντλησης τα πρόσωπα που παρενοχλούν, θύματα αποκαλούνται συνήθως. Για να σταματήσει αυτή η κατάσταση, είναι απαραίτητα και τα νομικά αποτρεπτικά μέσα -κυρώσεις- και οι θεραπευτικές παρεμβάσεις.
Η παραπάνω ερώτηση μπορεί να αναδιατυπωθεί στο «πώς φτάνει στο σημείο κάποιος να ταυτίζει την αγάπη με την επιβολή εξουσίας, με το να θέλει πάση θυσία αυτόν ή αυτή που τον κρατά σε απόσταση και δεν την/τον επιθυμεί, σε ένα διαρκές κυνήγι ανεκπλήρωτης αποδοχής;»
Βαθειά ριζωμένες ακάλυπτες ανάγκες και «μαθημένοι» από τη ζωή, στρεβλοί ορισμοί της αγάπης και του σχετίζεσθαι, σιγά-σιγά διαμορφώνουν στάσεις ζωής και συμπεριφορές που συχνά είναι και καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές.

ΣΣ: Γνωρίζουμε ότι η άσκηση βίας σε ερωτικό σύντροφο πραγματώνεται κυρίως από ψυχικά υγιείς ανθρώπους. Συμβαίνει το ίδιο με την εξακολουθητική παρενόχληση; Είναι ο/η Stalker ψυχικά υγιής;

Μ.Π-Λ: Η Επιστημονική Κοινότητα αναφέρεται στην Ψυχοπαθολογία του Stalking. Οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από παραισθητικές διαταραχές και διαταραχές προσωπικότητας. Χρειάζονται Ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με φαρμακευτική υποστήριξη.  

Σ.Σ: Είναι το Stalking αγάπη, ερωτική εμμονή ή και τα δύο;

Μ.Π-Λ: Για να απαντηθεί η ερώτηση αυτή χρειάζεται να ορίζονται οι λέξεις αυτές, από όποιον τις χρησιμοποιεί κάθε φορά, που είναι αδύνατον. Αρκεί να θυμηθούμε το ρητό "εν ονόματι της αγάπης έχουν γίνει και γίνονται τα χειρότερα γενικά, ας μην πούμε εγκλήματα". Οι ψυχολογικές «ζημιές» των τρόπων που υπάρχουν για να δείχνει κάποιος «αυτό που το λένε αγάπη» είναι αμέτρητες, αρχίζοντας από τους πολλούς αντιπαιδαγωγικούς τρόπους της αγάπης προς τα παιδιά. Θα υποστήριζα ότι η εξακολουθητική παρενόχληση, είναι ένα είδος στρεβλής ή αλλιώς δυσλειτουργικής αγάπης, που εκφράζεται με εμμονή. Ο άνθρωπος που την ασκεί, μπορεί να την ονομάζει ή και να την αισθάνεται, ερωτική.                

Σ.Σ: Έχω παρατηρήσει ότι οι νομικές διαδικασίες σταματούν το Stalking και στέφονται με επιτυχία, όταν το θύμα συνεργάζεται και δεν σαμποτάρει (ασυνείδητα) το αποτέλεσμα. Υπάρχουν συμπεριφορές των θυμάτων που θα μπορούσαν να «τροφοδοτήσουν» την εξακολουθητική παρενόχληση;

Μ.Π-Λ: Πριν γίνουν αυτοί, που ευρέως χαρακτηρίζονται ως «θύματα», ας τους ονομάσουμε εδώ παρενοχλούμενους για να αποφύγουμε τις ετικέτες, οι άνθρωποι αυτοί ή είχαν μια ερωτική σχέση ή συχνά έχουν ακόμα μια σχέση συναδέλφου, γείτονα, ακόμα και συμβούλου, λογιστή, κλπ. με αυτούς που ονομάζονται «θύτες». Η συναλλαγή κατά συνέπεια, ακόμα και στη μορφή της απλής καλημέρας είναι σχεδόν αυτόματη. Το πρόβλημα είναι ότι όσο μηχανικό, αυτόματο, ανώδυνο, συνηθισμένο δείγμα κοινωνικότητας και απλής ανθρωπιάς θεωρείται από το θύμα πλέον, το «γεια», το «καλημέρα» ή απωθητικό και με θέση, το «άφησέ με ήσυχο ή ήσυχη», όποιος ή όποια παρενοχλεί, το ερμηνεύει εύνοια, ενδιαφέρον, ανταπόκριση, νάζι. Έτσι ενθαρρύνεται, πάντα σύμφωνα με την υποκειμενική του αντίληψη, να συνεχίσει. Άλλωστε είναι σύνηθες σε όλους τους ανθρώπους να ερμηνεύουμε τον άλλον σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες μας. Στην προκειμένη περίπτωση δε, έχουμε τα στοιχεία της εμμονής και άρα της υπερβολής, καθώς και της δεδομένης μονομερούς επιθυμίας για σύνδεση ή επανασύνδεση. Από ό,τι γνωρίζω ενδεδειγμένη αντιμετώπιση είναι αυτή της αγνόησης. Χρειάζεται όμως προσοχή, έτσι ώστε η αγνόηση να μην είναι επιδεικτική όπως π.χ «δεν σε ξέρω» ή με τη μορφή της «κόντρας», όπως έντονες διαχύσεις με κάποιον συνοδό, πραγματικό ή «δήθεν» σύντροφο, γιατί και τότε εισπράττει προσοχή, ας είναι με αρνητικό τρόπο σε αυτή την περίπτωση. Η συνεπής στάση της «επίπεδης» ή αλλιώς ψύχραιμης αγνόησης, συνοδευόμενη από νομικά μέτρα ή κινήσεις που τις γνωρίζει ο «θύτης» μεν, αλλά μόνο από τον νομικό σύμβουλο του παρενοχλούμενου προσώπου, αποφέρουν συνήθως σε βάθος χρόνου, καλά αποτελέσματα.

Σ.Σ: Σε δικαστήριο ασφαλιστικών μέτρων για προστασία του θύματος (επιβολή περιοριστικών όρων στον δράστη), διάδικος σε άλλη υπόθεση και θεατής της δίκης, σχολίαζε μεγαλόφωνα την ώρα που κατέθετε ο μάρτυρας του θύματος, ότι «κάποια πράγματα δεν γίνονται τυχαία σε κάποιους ανθρώπους». Μπορεί κάποιος/α να ελκύει συστηματικά τέτοιες συμπεριφορές ή και μία επαναλαμβανόμενη βία στις σχέσεις του;  

Μ.Π-Λ: Υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτή τη φράση, όμως δεν εξηγεί όλες τις περιπτώσεις. Η υπεραπλούστευση είναι επικίνδυνη. Μπορεί κάποιος άνθρωπος να έχει την ανάγκη να αισθάνεται αρεστός και να τον ή την πολιορκούν ή και να της κάνουν σκηνές ζηλοτυπίας ως απόδειξη αγάπης. Αυτή η ανάγκη μπορεί να ελκύσει κάποιον που με υπερβολικό τρόπο δείχνει την αγάπη του, τόσο υπερβολικό, τόσο χωρίς όρια, ώστε να παρενοχλεί. Από την άλλη, ένας άλλος άνθρωπος που απλά δείχνει ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον ούτε καν από ρόλο συντρόφου, αλλά από άλλο ρόλο όπως φίλου ή ακόμα και γιατρού ή ψυχολόγου, μπορεί να εκληφθεί το ενδιαφέρον αυτό ως «κάλεσμα» προς αυτόν ή αυτή που έχει απεγνωσμένη ανάγκη να προσκολληθεί σε ένα πρόσωπο που της ενεργοποιεί μία ανεξήγητη έλξη.  

Σ.Σ: Πολύ συχνά τα συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων ή και τα θύματα τα ίδια, κάποιες φορές, σκέφτονται να χτυπήσουν το δράστη, να βάλουν ανθρώπους να τον/την τρομάξουν κ.ο.κ. Μπορεί η αυτοδικία να είναι λύση σε αυτές τις περιπτώσεις;  

Μ.Π-Λ: Ο άνθρωπος που παρενοχλεί με εμμονή, συνήθως αισθάνεται ανασφάλεια και ρέπει προς εξαρτητικές σχέσεις. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι όσο διαρκεί αυτή η παρενόχληση, ο άνθρωπος αυτός, αισθάνεται ένα είδος ασφάλειας από τη δομή, το «πρόγραμμα» που του παρέχει η επαναλαμβανόμενη αυτή συμπεριφορά. Παρ’ όλο που ελπίζουν τα κοντινά πρόσωπα του θύματος παρενόχλησης, να τον κάνουν να σταματήσει μέσω της βίας πάλι, αλλά άλλης μορφής, περισσότερο εκτονώνεται ο δικός τους θυμός ή και του θύματος όπως και η αίσθηση του εγκλωβισμού από την παραβίαση, παρά αποτρέπεται αυτός που παρενοχλεί από το να επαναλάβει την συμπεριφορά του. Άλλωστε και η ίδια η συμπεριφορά της παρενόχλησης αποτελεί ένα είδος εθισμού, τόσο που η παρενόχληση γίνεται υποκατάστατο του νοήματος ζωής, ας ελπίσουμε πρόσκαιρο.

* 1) Paul E. Mullen, M.B.B.S., D.Sc., F.R.C.Psych., Michele Pathé, M.B.B.S., F.R.A.N.Z.C.P.,Rosemary Purcell, B.A., M.Psych., and Geoffrey W. Stuart, B.A., B.Sc.(Hons.), Ph.D. Study of Stalkers, in American  Journal of  Psychiatry 1999; 156:1244–1249, 2) www.antistalking.com/vctim.htm  




Η κ. Μαρία Πυρουνάκη-Λιωνή PhDείναι Κοινωνική Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια και Σύμβουλος. Επίσης είναι Εκπαιδεύτρια και Επόπτρια Ψυχοθεραπευτών στο Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων. Ασκεί την ψυχοθεραπεία και την Συμβουλευτική στο ιδιωτικό της γραφείο στην Αθήνα. Περισσότερες πληροφορίες για την κ. Πυρουνάκη- Λιωνή μπορείτε να διαβάσετε εδώ









 

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Μητρικός θηλασμός και δικαίωμα επικοινωνίας του πατέρα



Η γενικότερη ή ειδικότερη ρύθμιση της επικοινωνίας, είτε αυτή γίνεται με συμφωνία των γονέων είτε με δικαστική απόφαση, θα πρέπει να προσδιορίζεται εκάστοτε από τη στάθμιση των εκατέρωθεν συμφερόντων. Τα συμφέροντα αυτά είναι κυρίως του τέκνου αφενός και του δικαιούχου γονέα αφετέρου.
Στη πλειονότητα των περιπτώσεων η επικοινωνία θα είναι τόσο προς το συμφέρον του τέκνου όσο και του γονέα. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, θα εξυπηρετείται μεν το συμφέρον του δικαιούχου γονέα για διατήρηση των προσωπικών σχέσεων με το παιδί η επικοινωνία ενδέχεται εντούτοις να αποβαίνει επιζήμια γι' αυτό. Ως γενική διαπίστωση θα πρέπει να ισχύει ότι σε παιδιά μικρότερης ηλικίας υπερτερεί συνήθως η επιβάρυνση από την άσκηση του δικαιώματος και συνεπώς αυτό θα πρέπει να αποκλείεται ή να περιορίζεται σε βάρος του γονέα, όταν και εφόσον διαπιστώνονται δυσμενείς επιδράσεις που βλάπτουν ή δημιουργούν κινδύνους για την ανάπτυξη ή την εξέλιξη και την ψυχική ισορροπία του παιδιού. Αντίθετα σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας θα υπερτερεί συνηθέστερα το όφελος από την άσκηση του δικαιώματος επικοινωνίας με τη θετική επίδραση που έχει στην εν γένει ανάπτυξη και διαμόρφωση της προσωπικότητάς του (βλ. Αστικός Κώδιξ Απ. Γεωργιάδη - Μιχ. Σταθοπούλου εκδοση 1993 τόμος όγδοος σελ. 223).

 
Ενδεικτικά παραθέτω δύο (2) αντίθετες δικαστικές αποφάσεις:  

1) Με την υπ.αρ. 101/2009 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων) αφού πιθανολογήθηκε ότι η μητέρα θήλαζε δύο (2) φορές την ημέρα το μόλις ενός έτους αγοράκι της, το δικαστήριο δέχτηκε μερικώς την αίτηση του πατέρα και ρύθμισε προσωρινά το δικαίωμα του αιτούντος (πατέρα) με το ανήλικο τέκνο του ορίζοντας ότι αυτός έχει δικαίωμα να επικοινωνεί μαζί του κάθε Πέμπτη από ώρα 19:00 έως ώρα 21:00 στην οικία της μητέρας, σε ξεχωριστό δωμάτιο χωρίς την παρουσία της, στην οποία (μητέρα) και θα το παραδίδει με την αποχώρησή του.  

2) Σε άλλη περίπτωση το δικαστήριο έκρινε ως παντελώς αβάσιμους τους ισχυρισμούς της μητέρας ότι το ανήλικο τέκνο, 20 μηνών, δεν έχει απογαλακτισθεί καθώς αυτή το θηλάζει ανά τρεις ώρες και ότι η επικοινωνία του πατέρα μετά του ανήλικου τέκνου θα πρέπει να ρυθμιστεί χωρίς καμία διανυκτέρευση στην οικία αυτού. Αναρτώ απόσπασμα  της υπ.αρ. 20033/2011 απόφασης (οριστικής) του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης η οποία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον: «…Οι προβαλλόμενοι από την ενάγουσα, λόγοι με τους οποίους αυτή επιχειρεί να τεκμηριώσει λόγο περιορισμού του δικαιώματος επικοινωνίας του εναγόμενου με το ανήλικο τέκνο του, με βάση τον προτεινόμενο από αυτήν τρόπο επικοινωνίας, κρίνονται ως παντελώς αβάσιμοι, μη συνιστάμενων βεβαίως σπουδαίων λόγων, πρόσφορων να περιορίσουν το δικαίωμα επικοινωνίας του ενάγοντος πατέρα του τέκνου. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι κατά το χρόνο συζήτησης της υπό κρίσεως αγωγής, το ανωτέρω ανήλικο τέκνο των διαδίκων, ήταν ηλικίας περίπου είκοσι μηνών (20), το γεγονός δε, της επιλογής της μητέρας αυτού (εναγόμενης) του θηλασμού αυτού, «ανά τρεις ώρες και το βράδυ στις 9:00 μ.μ. και 3:00 π.μ.», ακόμη και εάν υποτεθεί ότι σαν γεγονός ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιορίσει το δικαίωμα επικοινωνίας του εναγόμενου με το ανήλικο τέκνο του και οφείλει η εναγόμενη να επιλέξει άλλο τρόπο σίτισης του τέκνου της, προκειμένου να μην περιοριστεί το δικαίωμα επικοινωνίας του ενάγοντος, το οποίο είναι υπέρτερο. Εξάλλου, η κρίση του δικαστηρίου περί του της αβασιμότητας του ανωτέρω ισχυρισμού της εναγόμενης ήτοι, ο ανά τρεις ώρες θηλασμός αυτού και κατά τη διάρκεια της νύκτας στις 3:00 π.μ. -πέραν του ότι αντικρούεται από τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής περί του επιβαλλόμενου θηλασμού προς όφελος της σωματικής και ψυχικής υγείας του τέκνου αυτής της ηλικίας-, καταδεικνύεται κυρίως, από τα υποστηριζόμενα από την ίδια την ενάγουσα, - την οποία χαρακτηρίζει μία εμμονή ως προς την φυσική παρουσία της ίδιας κατά την άσκηση της επικοινωνίας του ενάγοντος με το τέκνο του μόλις για δύο ώρες σε εξωτερικό χώρο-, καθόσον η ίδια «επεκτείνει» την επιβαλλόμενη ανάγκη θηλασμού του τέκνου της, μέχρι τα τέσσερα έτη, γεγονός καθόλα εξωπραγματικό. Περαιτέρω, η αβασιμότητα του ως άνω προβαλλόμενου από την εναγόμενη λόγου περιορισμού του δικαιώματος επικοινωνίας με το τέκνο του, καταδεικνύεται και από την παντελή αντιφατικότητα μεταξύ των υποστηριζόμενων από την εναγόμενη και επιχειρούμενων να υποστηριχθούν από την μάρτυρα ανταπόδειξης που με επιμέλεια αυτής εξετάστηκε στο ακροατήριο του δικαστηρίου αυτού, κατά την οποία «τρέφεται και με άλλη τροφή. Ο θηλασμός είναι σαν τη πιπίλα του μωρού», ήτοι ότι πρόκειται για μία συνήθεια -σε κάθε περίπτωση κακώς συντηρούμενη μέχρι και το ανωτέρω χρονικό σημείο κατά την άποψη του δικαστηρίου αυτού- και όχι βέβαια για αδήριτη ανάγκη, ενώ, σύμφωνα με τα υποστηριχθέντα από την εναγόμενη κατά την ανωμοτί εξέταση της στο ακροατήριο του δικαστηρίου αυτού «αυτή τη στιγμή δεν πίνει τίποτα άλλο εκτός από μητρικό γάλα», γεγονός το οποίο δεν μπορεί βεβαίως να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, αφού αυτό θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην υγεία του παιδιού, και καταδεικνύει την αβασιμότητα και το προσχηματικό των υποστηριζόμενων από την εναγόμενη. Εξάλλου, η αβασιμότητα των ανωτέρω καταδεικνύεται από την κατάθεση της μάρτυρος ανταπόδειξης, κατά την οποία «έως τώρα δεν της είπε (ο ενάγων), ότι θέλει να δει το παιδί μόνος του», ενώ η υπό κρίση αγωγή έχει ήδη κατατεθεί και επιδοθεί από τον Ιανουάριο του 2011, αυτή δε επιχειρεί να υποστηρίζει ότι «η επικοινωνία μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε παιδότοπους», γεγονός βεβαίως το οποίο αντίκειται στα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής και στους ισχύοντες κανόνες ομαλής ψυχοσωματικής ανάπτυξης των βρεφών και νηπίων αλλά των παιδιών […] Έτσι, η προτεινόμενη από αυτήν δίωρη επικοινωνία του πατέρα με το ήδη ηλικίας 20 μηνών ανήλικο τέκνο, θα συμβάλει στη δημιουργία μη σταθερού και συγκεκριμένου προγράμματος, ενόψει του ότι σταδιακά θα αποξενώσει το ανήλικο από τον πατέρα του, αφού αυτός θα αποκοπεί από τον καθημερινό τρόπο διαβίωσης και φροντίδας του ανηλίκου τέκνου, στην διαμόρφωση του οποίου επιβάλλεται να συμβάλλει και να συμμετέχει ενεργά, ανταποκρινόμενος στη φυσική ανάγκη αμοιβαίας στοργής και αγάπης. Για όλους τους ανωτέρω αναφερόμενους λόγους, και ενόψει των τεταμένων σχέσεων των διαδίκων, ιδίως από την πλευρά της εναγομένης, η στάση της οποίας δεν αμβλύνεται για χάρη του ανήλικου τέκνου της, ενδείκνυται, -για λόγους πρόληψης ερίδων και αμφισβητήσεων και συνεπώς, για λόγους καλύτερης εξυπηρέτησης του συμφέροντος του τέκνου και λόγω των κακών σχέσεων των διαδίκων, κατά το χρόνο άσκησης της επικοινωνίας του ενάγοντος με το τέκνο του να μην παραβρίσκεται η εναγόμενη, αφού καθίσταται δυσχερής και αντιβαίνουσα στο συμφέρον του τέκνου η υλοποίηση του ανωτέρω τρόπου επικοινωνίας του ενάγοντος με το ανήλικο τέκνο του, δυνατότητα η οποία πρακτικώς υλοποιείται, μόνο με τη συναίνεση αμφότερων των γονιών και σε περίπτωση που τις σχέσεις των εν διαστάσει συζύγων διακρίνει η ωριμότητα και η υπευθυνότητα. Κατ' ακολουθία των προαναφερομένων, πρέπει η υπό κρίση αγωγή να γίνει δεκτή, ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη και να ρυθμιστεί το δικαίωμα της τακτικής προσωπικής επικοινωνίας του ενάγοντος με το ανήλικο τέκνο του […]                                                                   

Πηγή: www.dsanet.gr



 
 
Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος - Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια

http://www.stefaniasouli.gr/prophil/  

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Απόρριψη αιτήματος αγωγής για συνεπιμέλεια τέκνων


 
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η υπ.αρ. 39/2015 απόφαση (οριστική) του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (ειδική διαδικασία που αφορά διατροφή και επιμέλεια τέκνων), η οποία εκδόθηκε επί συνεκδίκαση αγωγής μητέρας, δικαστικού λειτουργού και αγωγής πατέρα, επίσης δικαστικού λειτουργού.
Ο πατέρας με την αγωγή του ζήτησε, μεταξύ άλλων, να κατανεμηθεί χρονικά η άσκηση του συνόλου της γονικής μέριμνας (επομένως και της επιμέλειας) των ανήλικων τέκνων τους και να ασκείται αυτή από τον ίδιο ανά δεύτερη εβδομάδα εναλλασσόμενος με την εναγομένη μητέρα, άλλως να ανατεθεί μέρος της επιμέλειας των ανηλίκων τέκνων τους (παιδεία, υγεία, αθλητισμός) από κοινού στον ίδιο και την εναγομένη μητέρα. 

Το δικαστήριο ανέθεσε την αποκλειστική άσκηση της επιμέλειας του προσώπου των ανήλικων τέκνων των διαδίκων στην ενάγουσα μητέρα και απέρριψε την αγωγή του πατέρα ως προς το σκέλος αυτής, που αφορούσε το αίτημα χρονικής κατανομής της άσκησης της γονικής μέριμνας και το συνακόλουθο αίτημα περί καταβολής διατροφής από την εναγομένη, καθώς και το επικουρικό αίτημα περί από κοινού άσκησης μέρους της επιμέλειας του προσώπου των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων.  

Παραθέτω απόσπασμα της ως άνω απόφασης που έχει δημοσιευτεί στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ.

«…Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1510 § 1 και 1518 § 1 ΑΚ προκύπτει ότι οι γονείς ασκούν από κοινού τη γονική μέριμνα του ανήλικου τέκνου τους, η οποία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει την επιμέλεια του προσώπου του, αυτή δε η τελευταία περιλαμβάνει ιδίως την ανατροφή, την επίβλεψη, τη μόρφωση και την εκπαίδευση του, καθώς και τον προσδιορισμό του τόπου διαμονής του. Εξάλλου, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1513§1 και 1514 ΑΚ προκύπτει ότι, σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης, το δικαστήριο μπορεί, μεταξύ άλλων, να αναθέσει την άσκηση της γονικής μέριμνας στους δύο γονείς από κοινού, αν αυτοί συμφωνούν ορίζοντας συγχρόνως τον τόπο διαμονής του τέκνου. Συνεπώς, σε περίπτωση διαζυγίου (ή διακοπής της συμβίωσης), για την ανάθεση της άσκησης της γονικής μέριμνας από κοινού και στους δύο γονείς απαιτείται, εκτός από τη λήψη υπόψη εκ μέρους του δικαστηρίου του συμφέροντος του τέκνου καθώς και των κριτηρίων των άρθρων 1511 §2 και 1513§2 ΑΚ, και η προηγούμενη συμφωνία των γονέων ως προς την ίδια την ανάθεση αλλά και ως προς τον τόπο διαμονής του τέκνου (βλ. και Παπαδόπουλο, Αγωγές Οικογενειακού Δικαίου, τ. Β'. σ. 269). Περαιτέρω, το Δικαστήριο σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης των διαδίκων συζύγων έχει τη δυνατότητα σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 1513 παρ. 1 εδ. 2,1514 ΑΚ να κατανείμει μεταξύ αυτών την άσκηση της γονικής μέριμνας του ανηλίκου τέκνου τους όπως και την άσκηση της επιμέλειας του προσώπου του (Βλ. σχετ. ΑΠ 1079/1986 ΕλλΔνη 28,842, ΑΠ 22/1989 ΕΕΝ 56,127, Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, Αστικός Κώδικας τόμ. VIII, 2η έκδοση, υπ' άρθρα 1513-1514, αρ. 77 επ.). Η εν λόγω κατανομή μπορεί να είναι λειτουργική, δηλ. ανάθεση ορισμένων λειτουργών στον ένα γονέα και των υπολοίπων στον άλλο ή χρονική δηλαδή εναλλασσόμενη άσκηση της γονικής μέριμνας και της επιμέλειας (βλ. σχετ. ΑΠ 861/1985 ΕΕΝ 93,302) [….]  

»Το αίτημα του εναγομένου-ενάγοντος για χρονική κατανομή της άσκησης της γονικής μέριμνας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η επιμέλεια, σε κάθε ένα από τους διαδίκους ανά εβδομάδα προσκρούει αναμφίβολα στο συμφέρον των ανηλίκων τέκνων, με γνώμονα του οποίου και μόνο κρίνει το Δικαστήριο, εφόσον μια τέτοια λύση, πέραν του ότι θα υποβάλει τα τέκνα σε μια διαρκή μετακίνηση από τη μία οικία στην άλλη, θα είχε ενδεχομένως κάποιο νόημα, αν υπήρχε σύμπνοια και ταύτιση απόψεων μεταξύ των διαδίκων ως προς τον τρόπο ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των τέκνων τους. Στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο οι ίδιες οι σχέσεις μεταξύ των διαδίκων είναι τεταμένες, αλλά παρατηρείται και από τους ισχυρισμούς τους σαφώς διαφορετική φιλοσοφία και τρόπος σκέψης ως προς τα ανωτέρω ζητήματα, γεγονός που θα καθιστούσε τα τέκνα δέκτες διαφορετικών υποδείξεων, προτροπών και μηνυμάτων, αν προκρινόταν η παραπάνω λύση, με αναπόφευκτες συνέπειες στην ψυχοσύνθεση τους και με προφανή τον κίνδυνο για τη διάσπαση της προσωπικότητας τους. Ως εκ τούτου, το συμφέρον των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων, όπως προσδιορίζεται από την ανάγκη της ομαλής σωματικής και ψυχοπνευματικής ανάπτυξης τους και καθορίζεται από τις βιοτικές τους ανάγκες, επιβάλλει να ανατεθεί η άσκηση της επιμέλειας του προσώπου τους στην ενάγουσα-εναγομένη μητέρα τους, η οποία ανταποκρίνεται με επάρκεια στα από την επιμέλεια απορρέοντα καθήκοντα της, ενώ απορριπτέο ως ουσιαστικά αβάσιμο είναι και το αίτημα του εναγομένου-ενάγοντος περί καταβολής διατροφής σε αυτόν για λογαριασμό των ανηλίκων τέκνων ως αυτόθροης συνέπειας της απόρριψης του αιτήματος του περί χρονικής κατανομής της άσκησης της γονικής μέριμνας...» .

 

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος - Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια

http://www.stefaniasouli.gr/prophil/  

Ασφαλιστικά μέτρα και άσκηση αγωγής μέσα σε τριάντα (30) μέρες. Νέα αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και ένσταση δεδικασμένου


 

Σύμφωνα με το άρθρο 693 παρ. 1 εδ. α του ΚΠολΔ ως ορίζει, αν το ασφαλιστικό μέτρο έχει διαταχθεί πριν από την άσκηση της αγωγής για την κύρια υπόθεση, ο αιτών οφείλει μέσα σε τριάντα (30) μέρες από τη δημοσίευση της απόφασης, να ασκήσει τη σχετική αγωγή, εκτός αν το δικαστήριο ορίσει επιπλέον προθεσμία μέχρι είκοσι (20) ημερών. Περαιτέρω σύμφωνα με την παράγραφο 2 του ανωτέρου άρθρου, αν παρέλθει άπρακτη η προθεσμία που έχει οριστεί κατά την παρ. 1 αίρεται αυτοδικαίως το ασφαλιστικό μέτρο. Υποβολή νέας αίτησης δεν αποκλείεται.   

Με την υπ.αρ. 10355/2014 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων) εκρίθη ως μη νόμιμη η ένσταση δεδικασμένου που υπεβλήθη από τον αντίδικο κατά της αιτούσας, σε νέα αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε αυτή, ενόψει του ότι είχε εκδοθεί προγενέστερη απόφαση ασφαλιστικών μέτρων η οποία ανέθετε την επιμέλεια στην αιτούσα μητέρα και επιδίκαζε διατροφή στον αντίδικο- πατέρα για τα ανήλικα τέκνα τους. Για το ιστορικό της υπόθεσης στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε εκδοθεί προηγούμενη απόφαση ασφαλιστικών μέτρων με χειρισμό άλλου συναδέλφου. Μέσα στις 30 ημέρες από την δημοσίευση της απόφασης δεν είχε κατατεθεί η αγωγή (ως ορίζει ο νόμος) με αποτέλεσμα να μην ισχύει η απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων.
Μου ανετέθη η υπόθεση μετά το χειρισμό του συναδέλφου και την παρέλευση άπρακτης της προθεσμίας της αγωγής. Λόγω του κατεπείγοντος της υπόθεσης κατέθεσα ΝΕΑ αίτηση ασφαλιστικών μέτρων αιτούμενη και την επιβολή περιοριστικών όρων λόγω ενδοοικογενειακής βίας.
Επί της νέας αίτησης εξεδόθη η υπ.αρ. 10355/2014 απόφαση η οποία έκανε την αίτηση δεκτή, απέρριψε την ανταίτηση επικοινωνίας, ανέθεσε προσωρινά την γονική μέριμνα και επιμέλεια των ανήλικων τέκνων στην μητέρα, υποχρέωσε τον αντίδικο πατέρα να προκαταβάλλει εντός του πρώτου τριημέρου εκάστου μηνός στην μητέρα διατροφή για τα ανήλικα τέκνα. Επίσης απείλησε σε βάρος του αντιδίκου χρηματική ποινή υπέρ της μητέρας και προσωπική κράτηση για κάθε περίπτωση που ο αντίδικος προσέγγιζε τον χώρο κατοικίας της μητέρας και των ανηλίκων τέκνων καθώς επίσης και τα σχολεία αυτών (των ανήλικων τέκνων).
 Παραθέτω απόσπασμα της απόφασης όσον αφορά την απόρριψη της ένστασης δεδικασμένου.    

«…Από την ανάγνωση των εισαγωγικών δικογράφων και των προτάσεων και από τα έγγραφα που υπάρχουν στη δικογραφία προκύπτει ότι για τα αιτήματα της κρινόμενης αίτησης (πλην του αιτήματος της ανάθεσης προσωρινώς στην αιτούσα της γονικής μέριμνας των ως άνω ανηλίκων τέκνων τους και του αιτήματος να απαγορευτεί  στον καθ’ου η αίτηση να προσεγγίζει τον χώρο κατοικίας της αιτούσης και των ως άνω τέκνων τους καθώς και των σχολείων τους) έχει εκδοθεί η με αριθμ. …./2014 απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων), πλην όμως δεν επακολούθησε άσκηση κύριας αγωγής με το αυτό περιεχόμενο εντός της προθεσμίας των 30 ημερών, με αποτέλεσμα η ως άνω απόφαση να μην ισχύει (άρθρο 693 παρ. 2 ΚΠολΔ), με αποτέλεσμα το προσωρινό δεδικασμένο που απορρέει από την ως άνω απόφαση να μην ισχύει καθόσον το προσωρινό δεδικασμένο παύει να ισχύει με την έκδοση αντίθετης ή μη απόφασης επί της κύριας δίκης (Π. Τζίφρα, 1980, Ασφαλιστικά μέτρα, σελ. 68, αριθ.24, ΑΠ 1077/2008 «Νόμος») όπως εν προκειμένω (μη έκδοση οριστικής απόφασης επί ασκηθείσης αίτησης). Συνεπώς η προταθείσα ένσταση δεδικασμένου πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμη….»

 
 
Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος - Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια

http://www.stefaniasouli.gr/prophil/          

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Όταν το παιδί γίνεται θύμα σχολικού εκφοβισμού





Σχολικός εκφοβισμός: Παγκόσμιο φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας που εκδηλώνεται στους «κόλπους» του σχολείου, από μαθητή σε μαθητή ή μαθητές, ή από ομάδα μαθητών (συμμορία) προς μαθητή ή μαθητές.

Διεθνώς χρησιμοποιείται ο όρος bullying, για να καταδείξει την επαναλαμβανόμενη, επιθετική συμπεριφορά (μαθητή) που έχει σκοπό να πλήξει ένα άλλο πρόσωπο (μαθητή), σωματικά και ψυχικά.

Η χώρα μας κατέχει την 4η θέση μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών στις περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού.    

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν πρέπει να συγχέεται με ένα καβγά ή μία συμπλοκή μαθητών που σε αρκετές περιπτώσεις παραμένει ένα μεμονωμένο γεγονός.

Ο σχολικός εκφοβισμός χαρακτηρίζεται από διάρκεια, επανάληψη και ένταση και εκδηλώνεται με διάφορες μορφές:

  • Σωματική βία: χτυπήματα, σπρωξίματα, τσιμπήματα, δαγκωνιές, μαλλιοτραβήγματα, κ.α
  • Λεκτική βία: Εξύβριση, παρατσούκλια, ρατσιστικά σχόλια για την εθνικότητα και την καταγωγή, την κοινωνική τάξη κ.α
  • Ψυχολογική βία: απειλές, διάδοση φημών, παρενόχληση ή καταδίωξη και εκτός χώρου σχολείου, εκβιασμό, κ.α
  • Οικονομική βία: απόσπαση χρημάτων ή προσωπικών αντικειμένων με την βία ή απειλές, κ.α
  • Σεξουαλική βία: σεξουαλική παρενόχληση, προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας με λόγια ή πράξεις, εξαναγκασμός του θύματος να συμμετέχει σε σεξουαλικές πράξεις, βιασμός, κ.α

Πολύ συχνά σε μαθητές γυμνασίου ή Λυκείου ο εκφοβισμός εκδηλώνεται και δια του διαδικτύου (internet) με δημοσιοποίηση προσωπικών φωτογραφιών ή video και ανάρτηση προσβλητικών σχολίων, με δημιουργία ψεύτικου προφίλ στο  facebook με χυδαίο περιεχόμενο, με αποστολή απειλητικών ή εξυβριστικών email,  κ.α.

Τα παιδιά που εκφοβίζονται συνήθως δεν μιλούν σε κανένα και όταν η οικογένεια το μαθαίνει έχει περάσει αρκετός πολύτιμος χρόνος. Η ντροπή, ο φόβος, η ενοχή ότι κάπου φταίνε και αυτά ή ότι μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στην οικογένεια ή στα αδέρφια τους, τα κρατάει δέσμια στη σιωπή και προσπαθούν μόνα τους να αντιμετωπίσουν την κατάσταση ή τουλάχιστον να «επιβιώσουν». Η άσκηση βίας ακόμα και όταν προέρχεται από ένα άλλο παιδί ή παιδιά, έχει δυσμενείς συνέπειες στην ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού ή εφήβου. 


Ο γονιός πρέπει να παρατηρεί τη συμπεριφορά του παιδιού του και να ενεργοποιείται στην περίπτωση που διακρίνει σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά, όπως όταν το παιδί δεν θέλει να πάει στο σχολείο, ή κάνει απουσίες (κοπάνες) ή δεν διαβάζει ή είναι μελαγχολικό- θλιμμένο, επιθετικό κ.λ.π. Έχει παρατηρηθεί ότι όσο πιο κοντά στο παιδί είναι ο γονιός και συζητάει μαζί του, τόσο πιο εύκολα θα του μιλήσει το παιδί, ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικίες (νήπιο).

Το παιδί θα πρέπει να καταλάβει ότι ο εκφοβισμός είναι καταδικαστέος και ότι έχει το δικαίωμα να προστατεύσει τον εαυτό του. Επίσης θα πρέπει να απενοχοποιηθεί για το ότι ο σχολικός εκφοβισμός θα πρέπει να αναφερθεί στο δάσκαλο, στον καθηγητή και σε κάθε περίπτωση στο διευθυντή του σχολείου. Και αυτή η πρώτη αναφορά θα πρέπει να γίνει παρουσία του γονιού.  

Οι γονείς θα πρέπει να συν-εργαστούν με το σχολείο, τους εκπαιδευτικούς, τους συλλόγους γονέων για την πάταξη του φαινομένου. Με αυτό τον τρόπο και το παιδί θα νοιώσει ασφάλεια.

Σε κάποιες περιπτώσεις οι γονείς αισθάνθηκαν ανήμποροι να αντιμετωπίσουν αυτό το πολυπαραγοντικό φαινόμενο και κατέφυγαν από την αρχή σε λήψη εισαγγελικής παραγγελίας ή κατέθεσαν μήνυση/έγκληση με σκοπό την τιμωρία του δράστη – μαθητή και των γονέων του. Σε άλλες περιπτώσεις, κάποιοι γονείς επέλεξαν να αλλάξουν σχολείο.


Εδώ μπορείς να διαβάσεις και κάποιες σκέψεις για τον σχολικό εκφοβισμό.  


Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος - Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια

http://www.stefaniasouli.gr/prophil/