Δευτέρα 12 Αυγούστου 2019

Διατροφή ανήλικων τέκνων. Αποδοχή δικαστικής απόφασης




Αγωγή διατροφής ανήλικων τέκνων, νομίμως εκπροσωπουμένων από τη μητέρα τους, κατά του πατέρα τους. Ο πατέρας είναι δημόσιος υπάλληλος και επιπλέον αποκερδαίνει χρήματα από την καλλιέργεια κτημάτων και από την παραγωγή μελιού. Ο εναγόμενος δεν αμφισβήτησε ειδικώς τον αγωγικό ισχυρισμό ότι διατηρεί στην περιουσία του ορισμένο χρηματικό ποσό. Από την μη ειδική αμφισβήτηση σε συνδυασμό με τη γενική άρνηση του εναγομένου και το σύνολο των ισχυρισμών του συνάγεται σιωπηρή δικαστική ομολογία. Δεν κρίνεται αναγκαία για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών των ανήλικων τέκνων η εκποίηση της ακίνητης περιουσίας των γονέων. Αναγκαία η συνέχιση της φοίτησης των ανήλικων τέκνων σε ιδιωτικό σχολείο, λόγω των επιδόσεών τους και προκειμένου να περιοριστούν οι αρνητικές επιπτώσεις της διάσπασης της έγγαμης συμβίωσης στην καθημερινότητα των τέκνων, συνεπεία της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος, της απομάκρυνσής τους από φίλους, συμμαθητές και καθηγητές, ενόψει και της εφηβικής τους ηλικίας. Τυχόν διακοπή της φοίτησής τους στο ιδιωτικό σχολείο και έναρξη της φοίτησής τους σε δημόσιο σχολείο θα επηρεάσει δυσμενώς την ψυχοσωματική και πνευματική τους ανάπτυξη, για το ένα ανήλικο τέκνο σε μία περίοδο κρίσιμη λόγω της προετοιμασίας της για την εισαγωγή σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και για το άλλο ανήλικο τέκνο λόγω μαθησιακών δυσκολιών. Η δαπάνη για τη φοίτηση των ανήλικων τέκνων σε ιδιωτικό σχολείο δεν κρίνεται υπερβολική ούτε δυσανάλογη των οικονομικών δυνατοτήτων των γονέων τους. Αποδοχή δικαστικής απόφασης που επάγεται ως δικονομική έννομη συνέπεια την απόρριψη του ασκηθέντος ένδικου μέσου ως απαράδεκτου. Ρητή και σιωπηρή αποδοχή δικαστικής απόφασης. Δεν ενέχει σιωπηρή αποδοχή της δικαστικής απόφασης η συμμόρφωση του εναγομένου προς το περιεχόμενο της προσωρινά εκτελεστής δικαστικής απόφασης, αφού γίνεται προς αποτροπή της αναγκαστικής εκτέλεσης καθώς και των επιγενόμενων από την απόφαση εννόμων συνεπειών.


Παρατίθεται απόσπασμα της υπ.αρ. 16/2019 απόφασης του Εφετείου Πειραιά, δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ. 

«…Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 294, 297, 298 και 299 ΚΠολΔ, προκύπτει ότι η αποδοχή της απόφασης πριν από την άσκηση κάποιου ενδίκου μέσου κατ' αυτής, η οποία υποδηλώνει παραίτηση από το δικαίωμα της άσκησής του, δεν υπόκειται σε ορισμένο διαδικαστικό τύπο, όπως εκείνη που γίνεται μετά την άσκηση του ενδίκου μέσου. Συνεπώς, μπορεί να γίνει είτε ρητώς, με την τήρηση των διατυπώσεων που αναφέρονται στο άρθρο 297 του ίδιου Κώδικα και συγκεκριμένα, με δήλωση που καταχωρίζεται στα πρακτικά ή με δικόγραφο που επιδίδεται στον αντίδικο αυτού, που παραιτείται, είτε σιωπηρώς, με δηλώσεις ή πράξεις από τις οποίες συνάγεται αναγκαίως ο σκοπός αποδοχής. Η αποδοχή δε της απόφασης επάγεται ως δικονομική έννομη συνέπεια την απόρριψη του ασκηθέντος ενδίκου μέσου ως απαραδέκτου, ελλείψει εννόμου συμφέροντος σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 68, 73, 516 ΚΠολΔ (ΟλΑΠ 15/2008 Δημ. Νόμος, ΑΠ 2011/2017 Δημ. Νόμος, ΑΠ 823/2017 Δημ. Νόμος, ΑΠ 1817/2012 Δημ. Νόμος, ΑΠ 1852/2011 Δημ. Νόμος, ΑΠ 748/2011 Δημ. Νόμος, ΑΠ 175/2011 Δημ. Νόμος, ΑΠ 1358/2009 Δημ. Νόμος, ΑΠ 63/2009 Δημ. Νόμος, ΑΠ 4250/1994 Δημ. Νόμος, ΕφΘεσ 1360/2017 Δημ. Νόμος, ΕφΘεσ 125/2010 Δημ. Νόμος). Τέτοια περίπτωση σιωπηρής παραίτησης από την άσκηση κάποιου ενδίκου μέσου μπορεί να συντρέχει και όταν ο υπόχρεος (εναγόμενος) καταβάλει, χωρίς επιφύλαξη, την τελεσιδίκως επιδικασθείσα στο δικαιούχο (ενάγοντα) απαίτηση, με τους τόκους και τη δικαστική δαπάνη (ΟλΑΠ 15/2008 ό.π., ΑΠ 15/2008 ό.π., ΑΠ 2011/2017 ό.π., ΑΠ 723/2017 ό.π., ΑΠ 51/2015 Δημ. Νόμος, ΑΠ 1817/2012 ό.π., ΑΠ 748/2011 ό.π., ΑΠ 63/2009 ό.π., ΕφΘεσ 1360/2017 ό.π., ΕφΘεσ 125/2010 ό.π.).
Τέτοια σιωπηρή αποδοχή, όμως, δεν ενέχει καθ' εαυτήν η εκούσια συμμόρφωση του αναιρεσείοντος προς το περιεχόμενο της τελεσίδικης αποφάσεως, αφού αυτή γίνεται προς αποτροπή της αναγκαστικής εκτελέσεως, καθώς και των επαγομένων από την εν λόγω απόφαση εννόμων συνεπειών (ΑΠ 637/2014 Δημ. Νόμος, ΑΠ 1358/2009 ό.π.). Μετά την άσκηση, όμως, του ενδίκου μέσου δε χωρεί πλέον σιωπηρή αποδοχή της απόφασης, αλλά μόνο ρητή, κατά τους διαγραφόμενους στο άρθρο 297 Κ.Πολ.Δ τρόπους, δηλαδή ή με δήλωση, που καταχωρίζεται στα πρακτικά ή με δικόγραφο, που επιδίδεται στον αντίδικο του παραιτουμένου, καθόσον η αποδοχή στην περίπτωση αυτή υποδηλώνει και παραίτηση από το ήδη ασκηθέν ένδικο μέσο, η οποία μπορεί να γίνει μόνο κατά τους ανωτέρω οριζόμενους τύπους, όχι δε και σιωπηρώς (ΑΠ 823/2017 ό.π.).

Στην προκειμένη περίπτωση, με τις έγγραφες προτάσεις της εφεσίβλητης, υπό την ιδιότητά της, ως ασκούσας την επιμέλεια των δύο (2) ανήλικων τέκνων της, που κατατέθηκαν, ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, εμπροθέσμως, η τελευταία πρότεινε την ένσταση απαραδέκτου της υπό κρίση υπό στοιχείο Α' από 08/03/2018 έφεσης, για το λόγο ότι ο εκκαλών, από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης απόφασης, μέχρι και σήμερα (ήτοι μέχρι τη συζήτηση της υπόθεσης, στις 20/09/2018, ενώπιον του παρόντος δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου), συμμορφώνεται με αυτήν εκουσίως και καταθέτει σε τραπεζικό της λογαριασμό ανεπιφυλάκτως ολόκληρο το επιδικασθέν με την εκκαλουμένη απόφαση ποσό διατροφής των δύο ανήλικων τέκνων τους, ήτοι το ποσό των 346,15 ευρώ για την ανήλικη θυγατέρα τους.........και το ποσό των 373,92 ευρώ για τον ανήλικο υιό τους......., καθώς δεν έχει επιδώσει σε αυτόν αντίγραφο εξ απογράφου πρώτου εκτελεστού μ' επιταγή προς εκτέλεση και συνεπώς, ο εκκαλών έχει σιωπηρώς αποδεχθεί την προσβαλλόμενη απόφαση, οπότε η υπό στοιχείο Α' από 08/03/2018 έφεσή του πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη. Από την παραδεκτή επισκόπηση των σχετικών διαδικαστικών εγγράφων και όλων των εγγράφων, που προσκομίζει η εφεσίβλητη για την απόδειξη της ανωτέρω ένστασής της, προκύπτει ότι, στην προκειμένη περίπτωση, η ενάγουσα, με την ιδιότητά της ως ασκούσα την επιμέλεια των δύο (2) ανήλικων τέκνων της,............και............., που γεννήθηκαν στις 14-5-2001 και 7-7-2003, αντίστοιχα, κατά τη διάρκεια του γάμου της με τον εναγόμενο, ζητούσε, για τους λόγους που αναφέρονται στην υπό κρίση αγωγή, κατ' ορθή εκτίμηση αυτής, να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να της προκαταβάλλει, με την ιδιότητά της ως ασκούσα την οριστική επιμέλεια του προσώπου των δύο (2) ανήλικων τέκνων της και για λογαριασμό τους, λόγω της διάσπασης της εγγάμου συμβιώσεώς τους, με απόφαση προσωρινά εκτελεστή, το ποσό των 1.015,83 ευρώ για το πρώτο τέκνο της (......) και το ποσό των 809,17 ευρώ για το δεύτερο ως άνω τέκνο της (.....), για δύο έτη από την επομένη της επίδοσης της αγωγής, όπως τα αιτούμενα ποσά διατροφής των μηνών Ιανουάριου έως και Μαρτίου 2017 παραδεκτά περιορίστηκαν από την ενάγουσα, με τις νομότυπα κατατεθειμένες προτάσεις της, αλλά και με προφορική δήλωση του πληρεξουσίου δικηγόρου της νόμιμα καταχωρημένη στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης (ήτοι το αίτημα για καταβολή μηνιαίας διατροφής της ανήλικης ..., ποσού 1.015,83 ευρώ, περιορίστηκε για τον Ιανουάριο του 2017, στο ποσό των 626,21 ευρώ, για το Φεβρουάριο του 2017, στο ποσό των 709,70 ευρώ και για το Μάρτιο του 2017 στο ποσό των 709,70 ευρώ και το αίτημα για καταβολή μηνιαίας διατροφής του ανήλικου........., ποσού 809,17 ευρώ, περιορίστηκε για τον Ιανουάριο του 2017, στο ποσό των 498,79 ευρώ, για το Φεβρουάριο του 2017, στο ποσό των 565,30 ευρώ και για το Μάρτιο του 2017 στο ποσό των 565,30 ευρώ), εντός του πρώτου τριημέρου κάθε μήνα, με το νόμιμο τόκο από την καθυστέρηση κάθε μηνιαίας δόσης και έως την εξόφληση, ως τακτική σε χρήμα, ανάλογη με τις συνθήκες της ζωής τους, διατροφή τους, λαμβανομένων υπόψη των μηνιαίων εισοδημάτων του καθ' ου η αίτηση, διότι τα δύο (2) ανήλικα τέκνα στερούνται περιουσιακών στοιχείων και δεν είναι σε θέση να διαθρέψουν τον εαυτό τους, ενώ ο εναγόμενος πατέρας τους δύναται, κατά τα λεπτομερώς αναφερόμενα στην αγωγή, να καλύψει τις διατροφικές τους ανάγκες και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος στην καταβολή των δικαστικών της εξόδων. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς, με την εκκαλουμένη με αριθμ. 4793/03-11-2017 οριστική απόφασή του, μετά από συζήτηση που έγινε, αντιμωλία των διαδίκων, την 05/04/2017, κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση (άρθρα 592 παρ. 3 περ. α', 593 επ., 610 επ. του ΚΠολΔ), έκανε δεκτή εν μέρει την αγωγή ως κατ' ουσία βάσιμη και υποχρέωσε τον εναγόμενο, ήδη εκκαλούντα - εφεσίβλητο, να προκαταβάλλει στην ενάγουσα, ήδη εκκαλούσα - εφεσίβλητη, ως ασκούσα την επιμέλεια των δύο (2) ως άνω ανήλικων τέκνων τους, για λογαριασμό των ανήλικων τέκνων, εντός του πρώτου τριημέρου κάθε μήνα, με απόφαση προσωρινά εκτελεστή, διατροφή σε χρήμα, και συγκεκριμένα: α) για την ανήλικη θυγατέρα τους ......, το ποσό των τριακοσίων σαράντα έξι ευρώ και δεκαπέντε λεπτών (346,15 ευρώ) για τους μήνες Απρίλιο 2017 έως και 23-1-2019, για το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2017 το ποσό των σαράντα ευρώ και δύο λεπτών (40,02 ευρώ) και για το μήνα Μάρτιο του έτους 2017 το ποσό των σαράντα ευρώ και δύο λεπτών (40,02 ευρώ) και β) για τον ανήλικο υιό τους,......., το ποσό των τριακοσίων εβδομήντα τριών ευρώ και ενενήντα δύο λεπτών (373,92 ευρώ) για τους μήνες Απρίλιο 2017 έως και 23-1-2019, για το μήνα Ιανουάριο του έτους 2017 το ποσό των εξήντα τριών ευρώ και πενήντα τεσσάρων λεπτών (63,54 ευρώ), για το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2017 το ποσό των εκατόν τριάντα ευρώ και πέντε λεπτών (130,05 ευρώ) και για το μήνα Μάρτιο του έτους 2017 το ποσό των εκατόν τριάντα ευρώ και πέντε λεπτών (130,05 ευρώ), με το νόμιμο τόκο από την καθυστέρηση πληρωμής κάθε μηνιαίας δόσης και έως την εξόφληση, κηρύχθηκε η διάταξη αυτή προσωρινά εκτελεστή και επεβλήθησαν σε βάρος του εναγομένου τα πέραν των ήδη προκαταβληθέντων δικαστικά έξοδα της ενάγουσας, τα οποία ορίστηκαν στο ποσό των επτακοσίων είκοσι ευρώ (720,00 ευρώ). Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονείται ο εκκαλών με την από 08/03/2018 έφεσή του και η εκκαλούσα, υπό την ως άνω ιδιότητά της, με την από 15/03/2018 έφεσή της, για τους αναφερομένους σε αυτές λόγους, οι οποίοι, όπως εκτιμώνται από το Δικαστήριο, συνοψίζονται σ' εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων, ζητώντας έκαστος να γίνει δεκτή η υπό κρίση έφεσή του και να εξαφανιστεί άλλως μεταρρυθμισθεί η εκκαλουμένη, προκειμένου ν' απορριφθεί η υπό κρίση αγωγή, όπως ζητά ο εκκαλών της υπό στοιχείο Α' έφεσης και να γίνει καθ' ολοκληρία αυτή δεκτή, όπως ζητά η εκκαλούσα της υπό στοιχείο Β' έφεσης. Δεδομένου, όμως, ότι η πρωτόδικη απόφαση είχε κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, τέτοια σιωπηρή αποδοχή, κατά τα προεκτεθέντα, δεν ενέχει καθ' εαυτήν η εκούσια συμμόρφωση του εκκαλούντος προς το περιεχόμενο της προσωρινώς εκτελεστής απόφασης, ακόμη και εάν υποτεθεί ότι αυτή έλαβε χώρα, αφού αυτή γίνεται προς αποτροπή της αναγκαστικής εκτελέσεως, καθώς και των επαγομένων από την εν λόγω απόφαση εννόμων συνεπειών. Άλλωστε, από το γεγονός ότι η υπό κρίση υπό στοιχείο Α' από 08/03/2018 έφεση ασκήθηκε στις 09/03/2018, ήτοι εντός περίπου τεσσάρων (4) μηνών από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης, στις 03/11/2017, σε συνδυασμό με την εν γένει δικονομική συμπεριφορά του εκκαλούντος, ο οποίος παρέστη νόμιμα κατά τη συζήτησή της, εμμένοντας σε αυτήν και ζητώντας την απόρριψη των ισχυρισμών της εφεσίβλητης, συνάγεται σαφώς, ότι ο εκκαλών ουδεμία πρόθεση είχε για παραίτηση από το δικαίωμα άσκησης της ενδίκου μέσου της εφέσεως. Μόνη δε η πάροδος του πιο χρονικού διαστήματος από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης, μέχρι την άσκηση του προαναφερόμενου ενδίκου μέσου της έφεσης, δεν αρκεί καθ' εαυτή και άνευ ετέρου για να συναχθεί απ’ αυτήν, και μάλιστα κατά τρόπο σαφή και ασφαλή, η εκ μέρους του εκκαλούντος σιωπηρή αποδοχή της εκκαλουμένης αποφάσεως. Σε κάθε δε περίπτωση, δεν αποδείχθηκε ότι ο εκκαλών κατέβαλε εκούσια όλο το οφειλόμενο από την επίδοση της υπό κρίση αγωγής κεφάλαιο, με τους οφειλόμενους από την καθυστέρηση κάθε μηνιαίας δόσης τόκους (και δη για το επιδικασθέν κεφάλαιο προ της δημοσίευσης της εκκαλουμένης), σε πλήρη και ολοσχερή εξόφλησή τους, πριν από την άσκηση του ενδίκου μέσου. Επίσης, κατά τ' αναφερόμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας, μετά την άσκηση του ενδίκου μέσου, δε χωρεί πλέον σιωπηρή αποδοχή της απόφασης, αλλά μόνο ρητή, κατά τους διαγραφόμενους στο άρθρο 297 Κ.Πολ.Δ τρόπους, δηλαδή ή με δήλωση που καταχωρίζεται στα πρακτικά ή με δικόγραφο που επιδίδεται στον αντίδικο του παραιτουμένου, η οποία δεν έλαβε, εν προκειμένω, καθόσον η αποδοχή στην περίπτωση αυτή υποδηλώνει και παραίτηση από το ήδη ασκηθέν ένδικο μέσο, η οποία μπορεί να γίνει μόνο κατά τους ανωτέρω οριζόμενους τύπους, όχι δε και σιωπηρώς. Συνεπώς, από την πιο πάνω συμπεριφορά του εκκαλούντος δεν συνάγεται ανενδοίαστα σαφής βούλησή του περί αποδοχής της προσβαλλομένης αποφάσεως και επομένως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως σιωπηρή παραίτησή του από το δικαίωμά του για άσκηση έφεσης, ώστε η ασκηθείσα υπό στοιχείο Α' από 08/03/2018 έφεσή του να καθίσταται απαράδεκτη, όπως αβάσιμα ισχυρίζεται η εφεσίβλητη, απορριπτομένης ως αβασίμου της σχετικής δικονομική ενστάσεως περί απαραδέκτου της υπό στοιχείο Α' από 08/03/2018 έφεσης. Πρέπει, επομένως, οι υπό στοιχεία Α' και Β' εφέσεις να γίνουν τυπικά δεκτές και να ερευνηθούν περαιτέρω, κατά την ίδια ως άνω διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 παρ. 1 ΚΠολΔ), συνεκδικαζόμενες κατά τα προεκτεθέντα…»




Στεφανία Σουλή 
Δικηγόρος- Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια 
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/

Κυριακή 11 Αυγούστου 2019

Ακριβής χρόνος έναρξης της διετής διάστασης στην απόφαση διαζυγίου. Έννομο συμφέρον για άσκηση έφεσης.



Αντικειμενικός κλονισμός της έγγαμης σχέσεως -. Στη δίκη διαζυγίου με βάση τον τεκμαιρόμενο ισχυρό κλονισμό λόγω του ότι οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, αν δεν αμφισβητείται από τον εναγόμενο σύζυγο η συνεχής διάσταση από διετία, δεν δικαιολογείται έννομο συμφέρον του τελευταίου για την άσκηση έφεσης προς μεταρρύθμιση των αιτιολογιών της απόφασης ως προς τον ακριβή χρόνο έναρξης της διετούς διάστασης, αφού από τις αιτιολογίες αυτές, που δεν έχουν στοιχεία διατακτικού, δεν ιδρύεται δεδικασμένο για το ζήτημα του χρόνου έναρξης της διάστασης σε καμία περίπτωση, ούτε και στη δίκη αξίωσης συμμετοχής στα αποκτήματα.


Παρατίθεται κατωτέρω απόσπασμα της υπ.αρ. 154/2019 απόφασης του Αρείου Πάγου, δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ.

«…Σύμφωνα με το άρθρο 1439 παρ. 3 ΑΚ, όπως ισχύει, εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενάγοντος. Από τη διάταξη αυτή, που καθιερώνει ως λόγο διαζυγίου τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσεως των συζύγων προκύπτει ότι, εφόσον αποδειχθεί η διετής διάσταση, η οποία υπολογίζεται αναδρομικά από το χρόνο της πρώτης συζήτησης της αγωγής στο ακροατήριο, τεκμαίρεται αμάχητα ο κλονισμός των σχέσεων των συζύγων και το δικαστήριο προχωρεί, μετά και τη διαπίστωση της πρόθεσης για διάσταση, στη λύση του γάμου. Για τη λύση του γάμου είναι πλέον αδιάφορο, αν ο κλονισμός οφείλεται σε υπαίτιο ή ανυπαίτιο κλονιστικό γεγονός. Αντικείμενο της δίκης διαζυγίου είναι όχι η δικαστική διάγνωση του λόγου διαζυγίου, που δικαιολογεί την απαγγελία του διαζυγίου, αλλά το διαπλαστικό αποτέλεσμα της λύσης του γάμου. Οι αιτιολογίες της απόφασης δεν έχουν στοιχεία διατακτικού και δεν παράγουν δεδικασμένο για τα ζητήματα της υπαιτιότητας, ούτε για τα πραγματικά περιστατικά των λόγων διαζυγίου (ΑΠ 315/2018, ΑΠ 1731/2017, ΑΠ 1314/2015, ΑΠ 576/2014). 

Τούτο σημαίνει ότι στη δίκη διαζυγίου με βάση τον τεκμαιρόμενο ισχυρό κλονισμό λόγω του ότι οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, αν δεν αμφισβητείται από τον εναγόμενο σύζυγο η συνεχής διάσταση από διετία, δεν δικαιολογείται έννομο συμφέρον του τελευταίου για την άσκηση έφεσης προς μεταρρύθμιση των αιτιολογιών της απόφασης ως προς τον ακριβή χρόνο έναρξης της διετούς διάστασης, αφού από τις αιτιολογίες αυτές, που δεν έχουν στοιχεία διατακτικού, δεν ιδρύεται δεδικασμένο για το ζήτημα του χρόνου έναρξης της διάστασης σε καμία περίπτωση, ούτε και στη δίκη αξίωσης συμμετοχής στα αποκτήματα, που προβλέπει η διάταξη του άρθρου 1400 ΑΚ.

Εξάλλου, το έννομο συμφέρον αποτελεί διαδικαστική προϋπόθεση της δίκης επί της έφεσης και η συνδρομή του ερευνάται αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο, η έλλειψή του δε συνεπάγεται την απόρριψη του ένδικου μέσου της έφεσης, ως απαράδεκτου (άρθρα 68, 73, 516 και 532 ΚπολΔ). Η νομιμοποίηση του διαδίκου ως και το έννομο συμφέρον αποτελούν ουσιαστικές προϋποθέσεις για την παροχή δικαστικής προστασίας και η εσφαλμένη κρίση του Δικαστηρίου για τη συνδρομή ή μη των προϋποθέσεων αυτών ελέγχεται αναιρετικά με το λόγο αναίρεσης του άρθρου 559 αρ 1 ΚΠολΔ. και όχι με τον αναιρετικό λόγο του αριθμού 14 του ίδιου άρθρου, που ορίζει ότι υπάρχει λόγος αναίρεσης αν το δικαστήριο παρά το νόμο κήρυξε ή δεν κήρυξε ακυρότητα, έκπτωση από δικαίωμα ή απαράδεκτο, καθόσον ο λόγος αυτός αναφέρεται σε ακυρότητες, δικαιώματα και απαράδεκτα από το δικονομικό δίκαιο (ΑΠ 67/2015) και ανακύπτει μόνον όταν το δικόγραφο της αγωγής ή της έφεσης δεν περιέχει τα στοιχεία που θεμελιώνουν την νομιμοποίηση και δικαιολογούν το έννομο συμφέρον για την άσκησή της (Ολ.ΑΠ 25/2008, ΑΠ 1731/2017, ΑΠ 772/2014)...»



Στεφανία Σουλή 

Δικηγόρος- Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια 
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Λύση γάμου. Κοινή φορολογική δήλωση




Απόρριψη έφεσης για πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων κατά αποφάσεως που έκανε δεκτή αγωγή λύσης του γάμου εξαιτίας ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης των διαδίκων και δη λόγω της υπερδιετούς μεταξύ τους διάστασης. Η υποβολή κοινής φορολογικής δήλωσης των συζύγων αποτελεί περιστατικό το οποίο από μόνο του δεν αναιρεί το γεγονός της διάστασης των διαδίκων.

Παρατίθεται απόσπασμα της υπ.αρ. 239/2019 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Πατρών, δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ.  

«… Από την εκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων απόδειξης και ανταπόδειξης που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου και περιλαμβάνονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης του, από τις υπ' αριθ. ./19-9-2017, ./19-9-2017, ./19-9-2017 και ./19-9-2017 ένορκες βεβαιώσεις των ..., αντίστοιχα, που δόθηκαν ενώπιον των συμβολαιογράφων, Αργοστολίου Κεφαλληνίας ... (οι δύο πρώτες) και Σάμης Κεφαλληνίας ... (οι λοιπές δύο), μετά από νόμιμη και εμπρόθεσμη κλήτευση της εναγομένης-ήδη εκκαλούσας (βλ. υπ' αριθ. ./14-9-2017 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή του Εφετείου Πατρών ...), μη λαμβανομένης υπόψη της με ημερομηνία 19-9-2017 υπεύθυνης δήλωσης του άρθρου 8 Ν. 1599/1986 του ..., ούτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, καθόσον αυτή έγινε, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, για να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό μέσο στην ένδικη διαφορά (ΑΠ 524/2018, ΑΠ 1427/2017 ΤΝΠ Νόμος) και από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα, που προσκομίζει νομότυπα με επίκληση ο εφεσίβλητος, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα, ουσιώδη πραγματικά περιστατικά : Οι διάδικοι τέλεσαν μεταξύ τους νόμιμο γάμο, στις 28-11-1998, κατά τον θρησκευτικό τύπο, στον Καραβόμυλο Σάμης Κεφαλληνίας και από τον γάμο τους απέκτησαν δύο τέκνα, τον ... και τον .... Η έγγαμη συμβίωση τους, ωστόσο, δεν εξελίχθηκε ομαλά και διασπάστηκε οριστικά τον μήνα Νοέμβριο του έτους 2014. Ειδικότερα, κατά τον πιο πάνω χρόνο, ο εφεσίβλητος εγκατέλειψε οριστικά την ευρισκόμενη στη Σάμη συζυγική οικία, με την πρόθεση να μην έχει κοινωνία βίου με την εκκαλούσα. Έκτοτε, εγκαταστάθηκε στο Αργοστόλι, αρχικά φιλοξενούμενος από φιλικό του πρόσωπο σε οικία επί της ... και στη συνέχεια, από τον Μάιο του έτους 2017, σε οικία που μίσθωσε, επί της οδού ... όπου και διαμένει μέχρι σήμερα. Η εκκαλούσα ισχυρίζεται ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις, καθόσον οι ενόρκως βεβαιώσαντες μάρτυρες του εφεσίβλητου δεν έχουν ιδία αντίληψη περί των όσων βεβαίωσαν, σε αντίθεση με την εξετασθείσα επιμέλεια της στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου μάρτυρα-μητέρα της, ενώ εξάλλου, αρνείται ότι ο σύζυγος της αποχώρησε από την οικογενειακή στέγη, κατά τον ανωτέρω χρόνο, επικαλούμενη ότι υπέβαλλαν από κοινού δήλωση φορολογίας εισοδήματος, έως και το φορολογικό έτος 2015. Πλην όμως, η υποβολή κοινής φορολογικής δήλωσης των συζύγων αποτελεί περιστατικό, το οποίο από μόνο του δεν αναιρεί το γεγονός της διάστασης των διαδίκων (ΕφΠειρ 73/2007 ΤΝΠ Νόμος), ενώ, όσον αφορά τους ενόρκως βεβαιώσαντες, ιδίως δε, τους ..., σημειώνεται ότι, οι τελευταίοι ανέφεραν ρητά ότι επισκέπτονταν τον εφεσίβλητο, μετά την αποχώρηση του από την συζυγική οικία και την οριστική διάσπαση της έγγαμης συμβίωσης του με την εκκαλούσα, στο σπίτι που αρχικά διέμενε στο Αργοστόλι, επί της λεωφόρου …., η πρώτη εξ αυτών από τον Οκτώβριο του έτους 2015 και ο δεύτερος από τον Νοέμβριο του έτους 2014. Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω, το πρωτόδικο δικαστήριο που με την εκκαλουμένη απόφαση απέρριψε τους παραπάνω ισχυρισμούς της εκκαλούσας και έκανε δεκτή την αγωγή του εφεσίβλητου ως ουσιαστικά βάσιμη, ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και επομένως, οι περί του αντιθέτου σχετικοί λόγοι της έφεσης πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι, καθώς και η έφεση στο σύνολο της. Τέλος, πρέπει να διαταχθεί, κατ' άρθρο 495 παρ. 3 ΚΠολΔ, η εισαγωγή στο Δημόσιο Ταμείο του παραβόλου που κατατέθηκε από την εκκαλούσα κατά την άσκηση της έφεσης της, ενώ διάταξη περί δικαστικών εξόδων δεν θα περιληφθεί, ελλείψει σχετικού προς τούτο αιτήματος του νικήσαντος εφεσίβλητου (ΚΠολΔ 106 και 191 παρ. 2)…»




Στεφανία Σουλή 

Δικηγόρος- Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια 
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/

Τρίτη 6 Αυγούστου 2019

Αγωγή αποζημίωσης κατά Δήμου λόγω πρόκλησης βλαβών σε Ι.Χ επιβατηγό αυτοκίνητο από την πτώση κλαδιού δέντρου



Παρατίθεται απόσπασμα της υπ.αρ. 132/2019 απόφασης του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά, δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ.

«… 1. Επειδή, με την κρινόμενη αγωγή, για την άσκηση της οποίας καταβλήθηκε τέλος δικαστικού ενσήμου (σχετ. το …. ηλεκτρονικό παράβολο και το από 12.6.2018 αποδεικτικό καταβολής του στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος), επιδιώκεται να υποχρεωθεί ο εναγόμενος Δήμος Παλαιού Φαλήρου, με απόφαση που θα κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, να καταβάλει, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής μέχρις ολοσχερούς εξόφλησης, στην ενάγουσα, ως αποζημίωση, κατά τις διατάξεις των άρθρων 105 και 106 ΕισΝΑΚ, αφενός το ποσό των 3.527,93 ευρώ, προς αποκατάσταση της θετικής και της αποθετικής ζημίας που υπέστη, λόγω της βλάβης και της συνακόλουθης μείωσης της αξίας που προκλήθηκε στο με αριθμό κυκλοφορίας ΙΟΝ-. ιδιωτικής χρήσης επιβατηγό αυτοκίνητο ιδιοκτησίας της, από πτώση κλαδιού δένδρου επί αυτού, ευρισκόμενου σταθμευμένου επί της οδού ... πλησίον της πλατείας Φλοίσβου, εντός των εδαφικών ορίων του εναγόμενου Δήμου, εξαιτίας παράνομων παραλείψεων των οργάνων του τελευταίου, συνιστάμενων στη μη προσήκουσα συντήρηση των χώρων πρασίνου και του συγκεκριμένου δένδρου, που βρισκόταν σε χώρο αρμοδιότητάς του και αφετέρου το ποσό των 1.000 ευρώ, ως εύλογη χρηματική ικανοποίησή της λόγω ηθικής βλάβης.
2. Επειδή, στο άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (ΕισΝΑΚ, π.δ. 456/1984, ΦΕΚ Α' 164), ορίζεται ότι: «Για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του δημοσίου κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση, εκτός αν η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης, που υπάρχει για χάρη του γενικού συμφέροντος ...», στο δε άρθρο 106 αυτού ότι: «Οι διατάξεις των δύο προηγούμενων άρθρων εφαρμόζονται και για την ευθύνη των δήμων, των κοινοτήτων ή των άλλων νομικών προσώπων δημόσιου δικαίου από πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων που βρίσκονται στην υπηρεσία τους». Εξάλλου, στο άρθρο 932 του Αστικού Κώδικα (Α.Κ., π.δ. 456/1984, ΦΕΚ Α' 164) ορίζεται ότι: «Σε περίπτωση αδικοπραξίας, ανεξάρτητα από την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει εύλογη κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης ...». Κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων, ευθύνη Ο.Τ.Α. (Δήμων), τηρουμένων και των λοιπών προϋποθέσεων του νόμου, υπάρχει όχι μόνο όταν με πράξη ή παράλειψη οργάνου τούτων παραβιάζεται συγκεκριμένη διάταξη νόμου, αλλά και όταν παραλείπονται τα ιδιαίτερα καθήκοντα και υποχρεώσεις που προσιδιάζουν στη συγκεκριμένη υπηρεσία και προσδιορίζονται από την κείμενη εν γένει νομοθεσία, τα διδάγματα της κοινής πείρας και τις αρχές της καλής πίστης. Επιπλέον, αγωγή αποζημίωσης παρέχεται στις περιπτώσεις ευθύνης των ανωτέρω όχι μόνον από εκτελεστές διοικητικές πράξεις των οργάνων τους ή παραλείψεις προς έκδοση τέτοιων πράξεων, αλλά και από υλικές ενέργειες, πράξεις ή παραλείψεις, που τελέστηκαν σε συνάρτηση προς την οργάνωση και λειτουργία της δημοτικής υπηρεσίας ή εξαιτίας της και δεν συνδέονται με την ιδιωτική διαχείριση της περιουσίας τους, ούτε οφείλονται σε προσωπικό πταίσμα οργάνου που ενήργησε εκτός του κύκλου των υπηρεσιακών του καθηκόντων (ΑΕΔ 5/1995, ΣτΕ 1608/2016, 1500/2014 Ολομ.). Οι Δήμοι δε, υποχρεούνται να αποκαταστήσουν κάθε θετική ή αποθετική ζημία, ενώ τα δικαστήρια της ουσίας μπορούν, επιπλέον, να επιδικάσουν, σε βάρος τους, χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, κατ' εφαρμογή του άρθρου 932 του Α.Κ. (ΣτΕ 2169/2016 επταμ., 2668/2015). Το ποσό της επιδικαστέας χρηματικής ικανοποίησης καθορίζεται από το δικαστήριο της ουσίας, το οποίο λαμβάνει προς τούτο υπόψη τους κανόνες της κοινής πείρας και της λογικής, συνεκτιμώντας τις περιστάσεις, κάτω από τις οποίες συντελέστηκε η άδικη πράξη του υπαιτίου και, ιδίως, το βαθμό του πταίσματος του υποχρέου, το είδος της προσβολής και την κοινωνική και περιουσιακή κατάσταση δικαιούχου και υποχρέου (πρβλ. ΣτΕ 110/2017, 2227/2016). Εξάλλου, απαραίτητη προϋπόθεση για την επιδίκαση αποζημίωσης είναι η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της παράνομης πράξης ή παράλειψης ή υλικής ενέργειας του οργάνου και της επελθούσας ζημίας. Αιτιώδης δε σύνδεσμος υπάρχει όταν, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, η πράξη ή παράλειψη ή υλική ενέργεια είναι επαρκώς ικανή (πρόσφορη), κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, να επιφέρει τη ζημία (ΣτΕ 1650/2015, 2163/2013, 3839/2012 επταμ.).
3. Επειδή, στο άρθρο 75 του ισχύοντος εν προκειμένω, ως εκ του χρόνου τέλεσης του επίμαχου συμβάντος (7.10.2010), Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων (Ν. 3463/2006, ΦΕΚ Α 114/8.6.2006), ορίζεται ότι: «Ι. Οι δημοτικές ... αρχές ... ρυθμίζουν όλες τις τοπικές υποθέσεις . με στόχο την προστασία, την ανάπτυξη και τη συνεχή βελτίωση των συμφερόντων και της ποιότητας ζωής της τοπικής κοινωνίας. Οι αρμοδιότητες των Δήμων ... αφορούν, κυρίως, τους τομείς: α) ... β) Περιβάλλοντος, στον οποίο περιλαμβάνεται, ιδίως: ... 4. Η καθαριότητα όλων των κοινόχρηστων χώρων της εδαφικής τους περιφέρειας ... και η λήψη προληπτικών και κατασταλτικών μέτρων για την προστασία των κοινόχρηστων χώρων ... γ) Ποιότητας Ζωής και Εύρυθμης Λειτουργίας των Πόλεων και των Οικισμών, στον οποίο περιλαμβάνεται ιδίως: 1. Η εξασφάλιση και διαρκής βελτίωση των τεχνικών και κοινωνικών υποδομών στις πόλεις . όπως ... η δημιουργία χώρων πρασίνου ... και λοιπών υπαίθριων κοινόχρηστων χώρων ... 11. Η μέριμνα και η λήψη μέτρων για την προστασία . της περιουσίας των κατοίκων ...». Επιπροσθέτως, ο ν. 998/1979 (ΦΕΚ Α' 289) προβλέπει στο άρθρο 5 ότι: «1. . 2. Η μέριμνα δια την ανάπτυξιν, βελτίωσιν ... και προστασίαν ... των εντός των πόλεων ή οικιστικών περιοχών δενδροστοιχιών ανήκει εις τους οικείους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοικήσεως .»
4. Επειδή, από τις παρατεθείσες στην προηγούμενη σκέψη διατάξεις, συνάγεται ότι κάθε Δήμος είναι αρμόδιος για τη λήψη προληπτικών μέτρων αναγκαίων για τη συντήρηση, διασφάλιση και προστασία των χώρων πρασίνου και των λοιπών υπαίθριων κοινόχρηστων χώρων που εμπίπτουν στην τοπική του αρμοδιότητα, ιδίως δε των δένδρων και δενδροστοιχιών, οφείλοντας, παράλληλα, να μεριμνά για την προστασία της περιουσίας των πολιτών και για την ασφαλή εκ μέρους τους χρήση των κοινοχρήστων χώρων. Ειδικότερα, επιβάλλεται σε βάρος του οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης, υποχρέωση να προβαίνει σε κάθε αναγκαία ενέργεια και να λαμβάνει, προληπτικώς, όλα τα κατάλληλα μέτρα για να αποτρέψει την πτώση των δένδρων ή κλαδιών τους, προκειμένου να εξασφαλίζεται η ασφαλής κίνηση των πεζών και οχημάτων και η στάθμευση των τελευταίων στις παρακείμενες δημοτικές οδούς ή σε δημοτικούς χώρους στάθμευσης. Αν τα αρμόδια όργανα του Δήμου, κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, παραλείψουν να προβούν, όπως οφείλουν, στη λήψη των απαραίτητων προστατευτικών μέτρων συντήρησης των δένδρων που είναι φυτεμένα εντός των ορίων του Δήμου, παράλειψη η οποία είναι πιθανό, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, να προκαλέσει απόσπαση κλώνων και ατύχημα σε διερχόμενα ή σταθμευμένα οχήματα ή πρόσωπα, το νομικό πρόσωπο ευθύνεται σε αποζημίωση για την ζημία που προκλήθηκε, συνεπεία της παράλειψης αυτής, βάσει των άρθρων 105 - 106 του ΕισΝΑΚ, και μάλιστα χωρίς να απαιτείται να αποδειχθεί υπαιτιότητα των αρμοδίων οργάνων του, λόγω της καθιερούμενης με τις ίδιες ως άνω διατάξεις αντικειμενικής ευθύνης του (πρβλ. ΣτΕ 3098/2015, ΔΕφΑθ 5124/2014, 70/2006).
5. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τα ιστορούμενα στην κρινόμενη αγωγή, όπως αυτή συμπληρώνεται με το νομίμως κατατεθέν υπόμνημα, στις 7.10.2010 και ώρα 10.00', επί του με αριθμό κυκλοφορίας ΙΟΝ-.επιβατηγού αυτοκινήτου ιδιωτικής χρήσης (Ι.Χ.Ε.) ιδιοκτησίας της ενάγουσας, που ήταν σταθμευμένο στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης της πλατείας Φλοίσβου στο Παλαιό Φάληρο Αττικής (οδός .) έπεσε ένα μεγάλο κλαδί, αποσπασθέν από δένδρο (ευκάλυπτο), που βρίσκεται επί της ανωτέρω πλατείας και προκάλεσε υλικές ζημίες στο εμπρόσθιο μέρος του οχήματος, ήτοι στο εμπρόσθιο αριστερό φτερό, στο εμπρόσθιο καπό και στον ουρανό. Η ενάγουσα ισχυρίζεται ότι μοναδική αιτία της πτώσης του κλαδιού ήταν η παρανομία του εναγόμενου που συνίσταται στην πλημμελή συντήρηση του δένδρου από τα όργανα του τελευταίου, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του εσωτερικού του κλαδιού και την πτώση του. Προς αποκατάσταση της ζημίας, την οποία υπέστη από την παράνομη παράλειψη υλικής ενέργειας των οργάνων του εναγομένου, η ενάγουσα ζητεί να υποχρεωθεί ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου να της καταβάλει, νομιμοτόκως, από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση, το συνολικό ποσό των 4.527,93 ευρώ. Ειδικότερα, ισχυρίζεται ότι: α) το όχημά της υπέστη υλικές ζημίες ύψους 2.079,93 ευρώ, ποσό που κατέβαλε για την αποκατάσταση τους, β) μειώθηκε η αξία του οχήματός της κατά το ποσό των 1.400 ευρώ, καθώς, όπως εκθέτει, το ποσοστό της μείωσης της τεχνικής και εμπορικής αξίας του αυτοκινήτου της, με χρονολογία κυκλοφορίας το έτος 2009 και σε άριστα συντηρημένη κατάσταση, ανέρχεται σε 7% της κατά τον χρόνο του ατυχήματος αξίας του, η οποία ανερχόταν σε 20.000 ευρώ, εξαιτίας των ζημιών που υπέστη από το ένδικο συμβάν, δεδομένων των ελαττωμάτων που προκλήθηκαν και των υπονοιών που θα δημιουργούνται σε ενδιαφερόμενους αγοραστές ότι είναι τρακαρισμένο, γ) ζημιώθηκε κατά το ποσό των 48,00 ευρώ, το οποίο κατέβαλε για μετάβαση στην εργασία της με μισθωμένο ταξί, για τέσσερις εργάσιμες ημέρες (δηλαδή όσες μέρες το όχημά της βρισκόταν στο συνεργείο για επισκευή) και δ) υπέστη ηθική βλάβη, λόγω της ταλαιπωρίας της από τη στέρηση της χρήσης του οχήματός της και από τη χρονοβόρα και δαπανηρή διά της δικαστικής οδού διεκδίκηση της αποζημίωσής της, για την αποκατάσταση της οποίας ζητεί να υποχρεωθεί ο εναγόμενος Δήμος να της καταβάλει το ποσό των 1.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση. Τέλος, ζητεί να κηρυχθεί η απόφαση που θα εκδοθεί προσωρινώς εκτελεστή. Προς απόδειξη των ισχυρισμών της, επικαλείται και προσκομίζει, μεταξύ άλλων: i) αντίγραφο της άδειας κυκλοφορίας του ένδικου, με αριθμό κυκλοφορίας ΙΟΝ-. Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτου, μάρκας NISSAN, ιδιοκτησίας της, ii) το από 5.5.2011 απόσπασμα ημερήσιου δελτίου του ΕΑ-. οχήματος του Προϊσταμένου του Γραφείου Αντιγράφων της Διεύθυνσης Άμεσης Δράσης Αττικής, στο οποίο αναγράφεται ο χρόνος της ειδοποίησης των αστυνομικών οργάνων (7.10.2010 και ώρα 10.06') και άφιξης τους (7.10.2010 και ώρα 10.55') στον τόπο του ατυχήματος (οδός ., Παλαιό Φάληρο) και, περαιτέρω, αναφέρεται από τον Αρχιφύλακα ... επί λέξει: «μεταβήκαμε στο ανωτέρω σημείο, όπου μας ανέμενε η Α) ..., η οποία μας υπέδειξε το υπ' αριθ. ΙΟΝ-. Ι.Χ.Ε., στο οποίο υπήρχαν φθορές στο καπό, στον ουρανό και στο επάνω μέρος του αριστερού φτερού, τις οποίες διαπιστώσαμε και εμείς. Η Α μας δήλωσε ότι οι φθορές προκλήθηκαν από κλαδί δέντρου, το οποίο έπεσε λόγω του αέρα και διαπιστώσαμε να βρίσκεται στο σημείο ...», iii) το ./1.11.2010 έγγραφο του Αντιδημάρχου Περιβάλλοντος και Πρασίνου του εναγόμενου Δήμου, στο οποίο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι: «Στις 7.10.2010 και σύμφωνα με την αυτοψία της υπαλλήλου ..., στο υπαίθριο πάρκινγκ της πλατείας του Φλοίσβου, προκλήθηκε πτώση κλαδιού από ευκάλυπτο της πλατείας που βρίσκεται δίπλα στο πάρκινγκ, η οποία προκάλεσε φθορές στο καπό, στο αριστερό φτερό και τον ουρανό του ως άνω αυτοκινήτου», iv) το ./17.11.2010 έγγραφο του ίδιου Αντιδημάρχου, απευθυνόμενο στην ενάγουσα, στο οποίο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι βάσει του υφιστάμενου νομικού πλαισίου δεν επιτρέπεται εξώδικος συμβιβασμός, η ενάγουσα πρέπει να προσφύγει στη δικαιοσύνη, διότι "παρά τη θέληση" του Δήμου, οι Επίτροποι του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δεν εγκρίνουν εντάλματα χωρίς δικαστική απόφαση, v) την ./19.10.2010 απόδειξη λιανικής πώλησης - δελτίο αποστολής της επιχείρησης «... & Σία Ο.Ε.» (εξουσιοδοτημένος επισκευαστής - ανταλλακτικά NISSAN), για την αγορά από την ενάγουσα ενός εμπρόσθιου καπό και ενός διακοσμητικού R00F5, συνολικού ποσού 419,43 ευρώ, vi) την ./19.10.2010 απόδειξη παροχής υπηρεσιών της ίδιας επιχείρησης, για τη φανοποιία και βαφή του με αριθ. κυκλοφορίας ΙΟΝ-. Ι.Χ.Ε., ποσού 1.660,50 ευρώ, vii) το από 9.3.2011 ενημερωτικό έγγραφο της ανωτέρω επιχείρησης, στο οποίο αναλύονται οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν στο επίδικο όχημα και το αντίστοιχο κόστος τους (συνολικού ύψους 2.079,93 ευρώ) και βεβαιώνεται ότι το όχημα παρέμεινε στο συνεργείο από 15.10.2010 έως 20.10.2010, viii) έξι (6) έγχρωμες φωτογραφίες, όπου απεικονίζονται, κατά τους ισχυρισμούς της ενάγουσας, η επίμαχη πτώση του κλαδιού του δένδρου και η ζημία που υπέστη το όχημά της εξαιτίας της και ix) την ./7.9.2011 έκθεση επίδοσης του Δικαστικού Επιμελητή του Πρωτοδικείου Αθηνών ..., από την οποία προκύπτει η επίδοση της ένδικης αγωγής στον εναγόμενο Δήμο στις 7.9.2011.
6. Επειδή, εξάλλου, με τις 10659/29.5.2018 απόψεις του, ο εναγόμενος Δήμος προβάλλει ότι ο ισχυρισμός της ενάγουσας περί πλημμελούς συντήρησης του επίμαχου δένδρου από τα όργανα του Δήμου είναι αβάσιμος και αναπόδεικτος. Συγκεκριμένα, ο εναγόμενος ισχυρίζεται ότι η Διεύθυνση Περιβάλλοντος και Πρασίνου του Δήμου φροντίζει 35.000 δένδρα, διενεργεί καθημερινά ελέγχους της κατάστασης που παρουσιάζουν, τηρώντας σχετικό αρχείο καταγραφών, προβαίνει σε στοχευμένους ελέγχους, κατόπιν σχετικών αναφορών από δημότες και έχει μηχανισμό ελέγχου της εξέλιξης των δένδρων (ήτοι επιτροπή που γνωμοδοτεί ως προς τη διατήρηση ή την κοπή των δένδρων που παρουσιάζουν χαρακτηριστικά αλλοίωσης της εμφάνισής τους). Παρά τις ανωτέρω ενέργειες της αρμόδιας Διεύθυνσης του Δήμου, δεν παρατηρήθηκε αλλοίωση της εμφάνισης του συγκεκριμένου δένδρου κατά τον τακτικό έλεγχο, δεν υπήρξε κανένα στοιχείο που να υποδείκνυε την ξήρανσή του και την ανάγκη επέμβασης των αρμόδιων υπηρεσιών για τη στήριξη ή την κοπή του, δεν έγινε καμία σχετική αναφορά από δημότες, ενώ ούτε η ίδια η ενάγουσα ανέφερε ότι παρατήρησε νοσηρότητα, αστάθεια ή κακή συντήρηση του δένδρου όταν στάθμευσε πλησίον του το αυτοκίνητό της. Επιπλέον, ο εναγόμενος ισχυρίζεται ότι η ενάγουσα δεν απέδειξε την ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ παρανομίας του Δήμου και της πτώσης του συγκεκριμένου κλαδιού, διότι η πτώση δεν απορρέει από συμπεριφορά οργάνων του Δήμου, αλλά αποτελεί τυχαίο γεγονός ανωτέρας βίας, το οποίο δε θα μπορούσε να προβλεφθεί και να αντιμετωπιστεί εγκαίρως, παρά τα μέτρα που έλαβαν και την επιμέλεια που επέδειξαν τα όργανα του εναγόμενου και ενδεχομένως να οφείλεται σε πρόσφατα καιρικά φαινόμενα, που επέδρασαν άμεσα και χωρίς να αφήσουν ίχνη, σε συνδυασμό με τον περιορισμένο χώρο που προορίζεται για την ανάπτυξη των δένδρων εντός του οικιστικού περιβάλλοντος.
7. Επειδή, από την εκτίμηση των στοιχείων του φακέλου, ιδίως του περιεχομένου του από 5.5.2011 αποσπάσματος ημερήσιου δελτίου του ΕΑ-. οχήματος του Προϊσταμένου του Γραφείου Αντιγράφων της Διεύθυνσης  Άμεσης Δράσης Αττικής, των ./1.11.2010 και ./17.11.2010 εγγράφων του Αντιδημάρχου Περιβάλλοντος και Πρασίνου, καθώς και του προσκομισθέντος φωτογραφικού υλικού, αποδεικνύεται ότι πράγματι έλαβε χώρα το ζημιογόνο γεγονός, δηλαδή η πτώση κλαδιού δένδρου (ευκάλυπτου), που βρισκόταν εντός της πλατείας Φλοίσβου, εντός των διοικητικών ορίων του εναγόμενου Δήμου - όπως συνομολογεί ο ίδιος ο Δήμος, μετά την αυτοψία μάλιστα που διενήργησε η υπάλληλός του ... και με την παραδοχή ότι δεν προβαίνει σε εξωδικαστικό συμβιβασμό "παρά τη θέλησή του" - πάνω στο με αριθ. κυκλοφορίας ΙΟΝ-. αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας της ενάγουσας, που βρισκόταν σταθμευμένο στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης της πλατείας, με αποτέλεσμα την πρόκληση σε αυτό υλικών ζημιών. Δεδομένου δε ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις που αναφέρθηκαν στη μείζονα σκέψη, όπως αυτές ερμηνεύθηκαν, η μέριμνα για την ανάπτυξη, βελτίωση και συντήρηση των δένδρων των κοινόχρηστων χώρων ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Δήμου, το Δικαστήριο κρίνει ότι υφίσταται εν προκειμένω ευθύνη του εναγομένου Δήμου, ο οποίος, σύμφωνα με τις διατάξεις που παρατέθηκαν, είχε την αρμοδιότητα επίβλεψης και συντήρησης των δένδρων στην ανωτέρω περιοχή και ο οποίος όφειλε με τα αρμόδια όργανά του να λάβει κατάλληλα μέτρα, στα πλαίσια της εν λόγω αρμοδιότητας (περιποίηση, στήριξη, κλάδεμα δένδρων ή έγκαιρη αποκοπή), προς αποφυγή τέτοιων ζημιών, αν δε, όπως ισχυρίζεται, ήταν περιορισμένος ο χώρος για την ανάπτυξη των δένδρων, δική του ευθύνη ήταν να περιορίσει τα δένδρα ή αντίθετα να αυξήσει το χώρο ανάπτυξής τους. Από τα στοιχεία του φακέλου δεν αποδεικνύεται ότι τα αρμόδια όργανα του Δήμου προέβησαν στις ενδεδειγμένες ενέργειες, ήτοι στη λήψη οιουδήποτε προσήκοντος σε σχέση με τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου δένδρου προληπτικού μέτρου, δεν προσκομίσθηκε δε το αρχείο καταγραφών, που, κατά τους ισχυρισμούς του εναγομένου, τηρείται από την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου, η δε αναφορά του τελευταίου σε προσήκουσα φροντίδα και σε τακτικούς (άγνωστο πόσο συχνούς) ελέγχους είναι αόριστη. Περαιτέρω, αφενός η ευθύνη του εναγομένου είναι αντικειμενική, αφετέρου από κανένα στοιχείο της δικογραφίας δεν προκύπτει ότι το ένδικο συμβάν οφείλεται αποκλειστικά σε φυσικά αιτία, ήτοι σε γεγονός ανωτέρας βίας. Και τούτο, διότι, προβάλλεται μεν (αορίστως και με πιθανολόγηση) από τον εναγόμενο ότι είχαν προηγηθεί καιρικά φαινόμενα ("που επέδρασαν άμεσα και χωρίς να αφήσουν ίχνη"), πάντως δεν προσκομίζεται κάποιο επίσημο μετεωρολογικό δελτίο ούτε ισχυρίζεται ο καθ' ου ότι επικρατούσαν, εν προκειμένω, ακραίες και απρόβλεπτης έντασης καιρικές - ανεμολογικές συνθήκες, ώστε να δύναται να δικαιολογηθεί η πρόκληση του ένδικου ατυχήματος από κάποιο τυχαίο και φυσικό αίτιο και μάλιστα με τρόπο αναπόφευκτο, ήτοι να θεωρηθεί ότι αυτό θα επέρχετο ακόμη και εάν είχαν ληφθεί με άκρα επιμέλεια και σύνεση τα προσήκοντα μέτρα αποτροπής αυτού. Εξάλλου, η απόσπαση ακόμη και ολόκληρων δένδρων, ιδίως σε περίπτωση κακοκαιρίας (δυνατού ανέμου με προηγηθείσες βροχοπτώσεις), δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόβλεπτο και αναπόφευκτο γεγονός, αλλά πιθανό, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας και δυνάμενο να αποφευχθεί με την καταβολή της επιμέλειας του μέσου συνετού ανθρώπου (συντήρηση ή κοπή του δένδρου) (πρβλ. ΣτΕ 3098/2015). Επομένως, το Δικαστήριο κρίνει ότι οι υλικές ζημίες που προκλήθηκαν στο αυτοκίνητο της ενάγουσας συνδέονται αιτιωδώς με την πτώση του προαναφερθέντος κλαδιού του δένδρου, συνεπεία της ανωτέρω συμπεριφοράς των οργάνων του εναγομένου, που, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, παρέλειψαν παρά τον νόμο τη λήψη όλων των ενδεικνυόμενων από τις περιστάσεις μέτρων για την καλή συντήρησή του, καθώς και την εν γένει επίβλεψη της καλής κατάστασης αυτού. Ενόψει αυτών, τα όργανα του εναγόμενου Δήμου παρέλειψαν να προβούν σε κάποια από τις προαναφερόμενες προληπτικές ενέργειες και η παράλειψη αυτή, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, αντιθέτως ούτε ο Δήμος την αμφισβητεί, προκάλεσε με τους όρους της πρόσφορης αιτιότητας τις υλικές ζημίες στο όχημα της ενάγουσας. Συνακόλουθα, αποκλειστικώς υπαίτιος για την πρόκληση του ατυχήματος ήταν ο εναγόμενος Δήμος, που παρέλειψε να προβεί στην έγκαιρη και ενδεδειγμένη, με βάση τους κανόνες της τεχνικής και της επιστήμης, συντήρηση του δένδρου, ή στην κοπή του. Συνεπώς, θεμελιώνεται ευθύνη του εναγόμενου Δήμου για αποζημίωση, με βάση τα άρθρα 105 και 106 του ΕισΝΑΚ σε συνδυασμό με το άρθρο 932 του Α.Κ., οι δε παραλείψεις αυτές, οι οποίες υπήρξαν αποτέλεσμα της ως άνω αμελούς συμπεριφοράς των οργάνων του Δήμου, είχαν ως συνέπεια την πτώση του δένδρου επί του σταθμευμένου οχήματος της ενάγουσας και τη φθορά αυτού στο εμπρόσθιο καπό, στο εμπρόσθιο αριστερό φτερό και στον ουρανό. Επομένως, πρέπει, κατά αποδοχή αντιστοίχως της αγωγής, να αποδοθούν στην ενάγουσα τα ποσά έναντι δαπανών προς αποκατάσταση των υλικών ζημιών που προκλήθηκαν στο αυτοκίνητό της από το επίδικο ατύχημα (ήτοι 2.079,93 ευρώ) και που κρίνονται δικαιολογημένες και αποδεδειγμένα αναγκαίες με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία του φακέλου. Όσον αφορά τα ανωτέρω, η ύπαρξη και το μέγεθος της ζημιάς βεβαιώνεται στο από 5.5.2011 απόσπασμα ημερήσιου δελτίου του ΕΑ-. οχήματος του Προϊσταμένου του Γραφείου Αντιγράφων της Διεύθυνσης Άμεσης Δράσης Αττικής, προσκομίστηκαν δε από την ενάγουσα σχετικά παραστατικά και δεν αμφισβητούνται οι συγκεκριμένες δαπάνες ως προς την αναγκαιότητα και την προσφορότητά τους ούτε τα αντίστοιχα κονδύλια ως προς το ύψος τους, ούτε προκύπτει από το σύνολο των στοιχείων της δικογραφίας δεδομένο ή στοιχείο που να κλονίζει τη βασιμότητα των επιμέρους αγωγικών αιτημάτων για επιδίκαση των οικείων ποσών. Περαιτέρω, όσον αφορά στο αίτημα της ενάγουσας για καταβολή ποσού 1.400,00 ευρώ, ως αποζημίωση λόγω μείωσης της αξίας του αυτοκινήτου της, αυτό πρέπει να απορριφθεί ως αναπόδεικτο, διότι δεν προσκομίζονται επαρκή στοιχεία σχετικά με την αξία αυτού κατά τον χρόνο της αγοράς και κατά τον χρόνο του ατυχήματος και από τα οποία να προκύπτει η χιλιομετρική απόσταση που είχε διανύσει αυτό ή προηγούμενες επισκευές λόγω φθορών (πχ. τιμολόγιο αγοράς, δελτίο ελέγχου Κέντρου Τεχνικού Ελέγχου Οχημάτων, έκθεση εμπειρογνώμονα για την αξία του πριν και μετά το συμβάν κ.λπ.), ώστε να είναι δυνατή η εκτίμηση της επελθούσας μείωσης της αξίας του, ενώ μόνο από την άδεια κυκλοφορίας του επίμαχου οχήματος δεν μπορεί να γίνει εκτίμηση της αγοραίας αξίας που αυτό είχε πριν από το ένδικο ατύχημα (πρβλ. ΔΕφΑθ 5796/2015, ΔΕφΘεσσ/κης 228/2006). Επίσης, δεν αποδεικνύεται (με την προσκόμιση, παραδείγματος χάρη, των αντίστοιχων αποδείξεων παροχής υπηρεσιών) η πραγματοποίηση δαπάνης, ύψους 48,00 ευρώ, από πλευράς της ενάγουσας, για τη μίσθωση ταξί για τις μετακινήσεις της επί τέσσερις ημέρες, εξαιτίας των ζημιών που προκλήθηκαν στο αυτοκίνητό της. Περαιτέρω, δεδομένων των συνθηκών τέλεσης του ατυχήματος, του είδους και της έκτασης των ζημιών που προκλήθηκαν στο αυτοκίνητο της ενάγουσας, της έλλειψης συντρέχοντος πταίσματος αυτής για την πρόκληση και την έκταση των ζημιών αυτών, δεδομένου, άλλωστε, ότι δεν προβλήθηκε από τον εναγόμενο Δήμο σχετική ένσταση, αλλά και της ταλαιπωρίας, την οποία υπέστη, το Δικαστήριο κρίνει ότι συντρέχει λόγος επιδίκασης χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, κατ' άρθρο 932 Α.Κ., την οποία καθορίζει στο ποσό των 100,00 ευρώ, που κρίνεται δίκαιο, εύλογο και ανάλογο για τη συγκεκριμένη περίσταση, κατά αποδοχή εν μέρει του αιτήματος αυτού της κρινόμενης αγωγής. Τέλος, το αίτημα της ενάγουσας περί κήρυξης της παρούσας απόφασης προσωρινώς εκτελεστής πρέπει να απορριφθεί, καθόσον η ενάγουσα δεν επικαλείται ούτε αποδεικνύει ότι συντρέχει εν προκειμένω εξαιρετικός λόγος που να συνηγορεί προς τούτο.
8. Επειδή, κατ' ακολουθία των ανωτέρω, η κρινόμενη αγωγή πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος Δήμος να καταβάλει στην ενάγουσα το ποσό των 2.179,93 ευρώ (ήτοι 2.079,93 ευρώ για την αποζημίωση της υλικής ζημίας και 100,00 ευρώ για τη χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης), νομιμοτόκως (με επιτόκιο 6%) από την επίδοση της αγωγής (7.9.2011) μέχρι πλήρους εξόφλησης. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων πρέπει να συμψηφισθούν μεταξύ τους, εν όψει της μερικής νίκης και μερικής ήττας τους (άρθρο 275 παρ. 1 εδ. γ' του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, ν. 2717/1999, ΦΕΚ Α' 97)…»




Στεφανία Σουλή 

Δικηγόρος- Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια 
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/

Σύναψη συμβάσεων δανείου μεταξύ συζύγων




Απόρριψη έφεσης για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και σε πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων. Ασφαλής και αξιόπιστη κατάθεση μάρτυρα. Επιτρεπτό απόδειξης με μάρτυρες λόγω της ύπαρξης ηθικής αδυναμίας από μέρους του ενάγοντος για την απόκτηση έγγραφης απόδειξης, αφού ήταν σύζυγος με την εναγομένη και εν μέσω της ατμόσφαιρας εμπιστοσύνης μεταξύ των η εκδήλωση επιθυμίας από μέρους του για τη λήψη έγγραφης απόδειξης θα αποτελούσε δυσπιστία ικανή να διαταράξει τον δεσμό με την εναγομένη σύζυγό του.

Παρατίθεται κατωτέρω απόσπασμα της υπ.αρ. 334/2019 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Πατρών, δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών του ΔΣΑ.    


"…Η εναγομένη με τις προτάσεις της ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου αρνήθηκε γενικώς το γεγονός ότι καταρτίσθηκαν μεταξύ αυτής και του ενάγοντος οι επίδικες συμβάσεις ατόκου δανείου σε εκτέλεση των οποίων ο τελευταίος της μεταβίβασε κατά κυριότητα το συνολικό ποσό των 61.123,93 (εξήντα μιας χιλιάδων εκατόν είκοσι τριών ευρώ και ενενήντα τριών λεπτών του ευρώ) και ισχυρίστηκε ότι τα έξοδα για τη σύνταξη και μεταγραφή στο οικείο υποθηκοφυλακείο του προαναφερομένου συμβολαίου γονικής παροχής καταβλήθηκαν εξ ολοκλήρου από τους γονείς της, ενώ τα χρήματα που απαιτήθηκαν για την ανακαίνιση των διαμερισμάτων της προήλθαν από το «κοινό συζυγικό ταμείο» που διατηρούσαν κατά τη διάρκεια του γάμου τους για την αντιμετώπιση των οικογενειακών αναγκών τους. Από τη γενική αυτή άρνηση της εναγομένης, καθώς και από το σύνολο των ισχυρισμών της το Δικαστήριο συναγάγει έμμεση ομολογία της εναγομένης ως προς το ανωτέρω γεγονός, δεδομένου ότι δεν αμφισβητήθηκε ειδικώς από εκείνη η αλήθεια του πραγματικού αυτού γεγονότος. Επιπροσθέτως δε, διότι, στις «οικογενειακές ανάγκες», για την αντιμετώπιση των οποίων οι σύζυγοι έχουν κοινή υποχρέωση ανάλογης συνεισφοράς με τα εισοδήματα και την περιουσία του έκαστος μέσω της δημιουργίας ενός κεφαλαίου που θα καλύπτει τις κοινές δαπάνες αλλά και τις ατομικές ανάγκες καθενός, δεν περιλαμβάνονται δαπάνες σαν τις προαναφερόμενες, αφού, κατά τον καθορισμό από το νομοθέτη του περιεχομένου του όρου αυτού, «οικογενειακές ανάγκες» είναι η διατροφή (των συζύγων μεταξύ τους και των παιδιών από κοινού, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο την τροφή, αλλά και όλες τις δαπάνες διαβίωσης και ότι είναι αναγκαίο για να ζήσει κανείς («λειτουργία του κοινού οίκου»), καθώς και οι δαπάνες για την κάλυψη των αναγκών από τη συγκατοίκηση (άρθρο 1389 Α.Κ.) στις οποίες δεν εμπεριέχονται οι προαναφερόμενες δαπάνες της εναγομένης. 

Εξάλλου, από το γεγονός ότι η εναγομένη δεν είχε άλλη πηγή εισοδήματος, εκτός του εμπορικού καταστήματος που διατηρούσε στην Πάτρα, του οποίου η λειτουργία όμως δεν της απέφερε κέρδη, σε συνδυασμό και με την κακή οικονομική κατάσταση της επιρρωνύεται η κρίση του Δικαστηρίου για το ότι καταρτίστηκαν μεταξύ των διαδίκων οι επίδικες συμβάσεις ατόκου δανείου, προκειμένου η εναγομένη να χρησιμοποιήσει μέρος των χρημάτων που της μεταβίβασε ο ενάγων για να προβεί στην ανακαίνιση των διαμερισμάτων της. Ενώ, και η παραδοχή από μέρους της (εναγομένης) ότι η ίδια συνεισέφερε το ποσό των 45.000,00 € (σαράντα πέντε χιλιάδων ευρώ) που έλαβε ως στεγαστικό δάνειο από την Τράπεζα «EUROBANG ERGASIAS» για την ανακαίνιση των διαμερισμάτων της, συνιστά έμμεση ομολογία της ότι για την ανακαίνιση των (διαμερισμάτων) δεν ήρκεσε μόνο το ποσό αυτό αλλά, δαπανήθηκαν και άλλα χρηματικά ποσά. Όσον αφορά δε στον ισχυρισμό της εναγομένης ότι τα έξοδα για τη σύνταξη και μεταγραφή του προαναφερομένου συμβολαίου γονικής παροχής καταβλήθηκαν εξ ολοκλήρου από τους γονείς της, τούτος δεν προέκυψε από κανένα αποδεικτικό μέσο και είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Περαιτέρω, το γεγονός ότι καταρτίσθηκαν μεταξύ των διαδίκων οι επίδικες συμβάσεις ατόκου δανείου αποδεικνύεται και από την κατάθεση του μάρτυρος απόδειξης, ο οποίος λόγω του συγγενικού δεσμού του με τον ενάγοντα (πρώτος εξάδελφος του) είχε φιλοξενηθεί στην οικία των διαδίκων επί ένα μήνα και ήταν παρών σε σχετικές συζητήσεις μεταξύ τους. Η κατάθεση αυτή, η οποία κρίνεται ασφαλής και αξιόπιστη, δεν αναιρείται από την κατάθεση του μάρτυρος ανταπόδειξης, ο οποίος δεν έχει προσωπική αντίληψη για τις επίδικες συμβάσεις δανείου και όσα κατέθεσε τα γνωρίζει από διηγήσεις της ιδίας (της εναγομένης) και της μητέρας της. 

Σημειωτέον δε, πως στην προκειμένη περίπτωση επιτρέπεται η απόδειξη με μάρτυρες λόγω της ύπαρξης ηθικής αδυναμίας από μέρους του ενάγοντος για την απόκτηση έγγραφης απόδειξης, αφού ήταν σύζυγος με την εναγομένη και εν μέσω της ατμόσφαιρας εμπιστοσύνης μεταξύ των η εκδήλωση επιθυμίας από μέρους του για τη λήψη έγγραφης απόδειξης θα αποτελούσε δυσπιστία ικανή να διαταράξει το δεσμό του με την εναγομένη σύζυγο του (ΑΠ 2/2015, ΑΠ 346/2013 ΝΟΜΟΣ).

Τέλος, πρέπει να λεχθεί πως ο ενάγων δεν επιδίωξε τη λήψη έγγραφης απόδειξης, κατά τη διαδικασία έκδοσης του συναινετικού διαζυγίου του με την εναγομένη, καθόσον για την απόκτηση της θα απαιτείτο και η σύμπραξη της εναγομένης σε μια χρονική περίοδο που οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες και ήταν βέβαιο πως η τελευταία δεν θα συμμετείχε σε μια τέτοια κοινή προσπάθεια που απαιτούσε τη συνεννόηση και των δύο πλευρών, ενώ σε περίπτωση έκδοσης συναινετικού διαζυγίου η συμφωνία για τη ρύθμιση των περιουσιακών σχέσεων των συζύγων δεν επικυρώνεται από το Δικαστήριο. Κατ' ακολουθίαν όλων των ανωτέρω, συνήφθησαν μεταξύ των διαδίκων οι ανωτέρω διαδοχικές συμβάσεις ατόκου δανείου, σε εκτέλεση των οποίων ο ενάγων μεταβίβασε κατά κυριότητα στην εναγομένη το συνολικό ποσό των 61.123,93€ (εξήντα μιας χιλιάδων εκατόν είκοσι τριών ευρώ και ενενήντα τριών λεπτών του ευρώ), το οποίο η τελευταία αρνείται να του επιστρέψει και ο ενάγων, με την υπό κρίση αγωγή του, που επιδόθηκε στην εναγομένη στις 20/4/2011, κατήγγειλε τις εν λόγω συμβάσεις δανείου. Συνακόλουθα το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο το οποίο με την εκκαλούμενη απόφαση του οδηγήθηκε στην ίδια κρίση και ακολούθως δέχθηκε την αγωγή ως ουσιαστικά βάσιμη και αναγνώρισε ότι η εναγομένη υποχρεούται να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 61.123,93€ (εξήντα μιας χιλιάδων εκατόν είκοσι τριών ευρώ και ενενήντα τριών λεπτών του ευρώ), νομιμοτόκως από την επομένη της επίδοσης της αγωγής, ορθώς εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις. Κατά συνέπεια η υπό κρίση έφεση πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμη και να υποχρεωθεί η εκκαλούσα ως ηττηθείσα διάδικος στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του εφεσίβλητου  για τον παρόντα  βαθμό δικαιοδοσίας (άρθρα 176, 183 189 παρ. 1 και 191 παρ. 2 ΚΠολΔ), όπως ορίζεται στο διατακτικό..."




Στεφανία Σουλή 

Δικηγόρος- Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια 
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/