Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Νέος Κώδικας Δικηγόρων (Ν. 4194/2013/ ΦΕΚ Α΄ 208/27-9-2013)



Επισυνάπτεται αρχείο στην ιστοσελίδα του ΔΣΑ εδώ :





Σχέδιο Νόμου "Κώδικας Δικηγόρων" εδώ :




Αιτιολογική έκθεση του Σχεδίου Νόμου " Κώδικας Δικηγόρων" εδώ: 




Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος
http://www.stefaniasouli.gr/prophil/                                                                     

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Διαμεσολαβητής και ο ρόλος του


Σύμφωνα με το ν. 3898/2010 ως διαμεσολαβητής νοείται τρίτο σε σχέση με τους διαδίκους πρόσωπο, από το οποίο ζητείται να αναλάβει διαμεσολάβηση με κατάλληλο, αποτελεσματικό και αμερόληπτο τρόπο, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο ορίστηκε ή ανέλαβε να τελέσει την εν λόγω διαμεσολάβηση. Ο διαμεσολαβητής πρέπει να είναι δικηγόρος, εκπαιδευμένος ως διαμεσολαβητής και διαπιστευμένος από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νόμου, «στις εγχώριες διαφορές το έργο του διαμεσολάβησης ανατίθεται σε δικηγόρο ύστερα από πιστοποίηση και διαπίστευση από τους αρμόδιους φορείς. Ο δικηγόρος ενώνει στο πρόσωπό του πολλές ιδιότητες που απαντώνται στο ιδεατό πρότυπο του διαμεσολαβητή. Έχει υψηλό επίπεδο νομικών γνώσεων, υπάγεται ήδη σε ένα αυστηρό κώδικα επαγγελματικής δεοντολογίας, δεν αποτελεί κύριο όργανο απονομής δικαιοσύνης με την έννοια της δυνατότητας έκδοσης δεσμευτικών αποφάσεων από τον ίδιο και δεν έχει λόγο να μην εμφορείται από πνεύμα συμφιλίωσης, ενώ παράλληλα διαθέτει εμπειρία συγκρουσιακών καταστάσεων μέσα από την καθημερινή του τριβή στα ακροατήρια των δικαστηρίων. Άλλωστε, είναι ο πρώτος στον οποίο απευθύνονται συνήθως οι πολίτες στο πλαίσιο της διαφοράς τους, ώστε να είναι και ο πρώτος που μπορεί να συστήσει, ως  εναλλακτικό τρόπο επίλυσης της διαφοράς, τη διαμεσολάβηση.»

Στις περιπτώσεις των διασυνοριακών διαφορών, παρέχεται η δυνατότητα στα μέρη να ορίσουν ως διαπιστευμένο διαμεσολαβητή τρίτο πρόσωπο που δεν είναι δικηγόρος.

Ο διαμεσολαβητής είναι ειδικά εκπαιδευμένος σε τεχνικές διαπραγμάτευσης, ψυχολογίας και επικοινωνίας και ο κύριος στόχος του είναι να βοηθήσει τα μέρη να βρουν μία κοινά αποδεκτή λύση (win-win), μία λύση που να συμφέρει και να ικανοποιεί όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος


 

 

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Η επανάσταση των σέβεντις


Όλο και πιο συχνά τηλεφωνούν στις υποστηρικτικές υπηρεσίες ηλικιωμένες γυναίκες, ενήλικα παιδιά ή συγγενείς και φίλοι αυτών, και ζητούν για λογαριασμό των γυναικών, βοήθεια, οικονομική ή νομική. Χαρακτηριστικό γνώρισμα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η ύπαρξη γάμου πλέον των 50 ετών, η οικειοθελής μετοίκηση του συζύγου από την συζυγική οικία, ιδιοκτησίας του, σε άλλη οικία, πάλι ιδιοκτησίας του, και η απόλυτη εγκατάλειψη των γυναικών – συζύγων που συντηρούνται πλέον με την οικονομική βοήθεια των παιδιών τους (όσα μπορούν να βοηθήσουν και δεν είναι άνεργα) ή με την ελεημοσύνη φίλων και συγγενών.

Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις τα ενήλικα παιδιά του ζευγαριού, προσπάθησαν να νουθετήσουν τον επαναστάτη γονέα, απαιτώντας  από αυτόν να επιστρέψει στην οικογενειακή στέγη.  Η αρνητική απάντηση, πανομοιότυπη στις περισσότερες περιπτώσεις, καταδεικνύει την σθεναρή επιθυμία του προσώπου που εγκαταλείπει, να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπως αυτό επιθυμεί. 

Και ενώ ένας ειδικός θα δώσει αρκετά ελαφρυντικά σε αυτή την συμπεριφορά, συναισθανόμενος την ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πρόσωπο που αποφασίζει να εγκαταλείψει τον/την σύντροφό του και τους παράγοντες (ενδογενείς ή εξωγενείς) που το οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, όμως δεν παύει να είναι μία εγωιστική απόφαση, αφού δεν λαμβάνει υπόψη την οδυνηρή κατάσταση στην οποία βάζει την άλλη πλευρά. 

Κανένας δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να παραμείνει σε ένα γάμο. Όταν όμως φεύγει, οφείλει να φροντίσει τον επί 50 ετών σύντροφό του, τον οποίο συνειδητά στις περισσότερες περιπτώσεις, έχει υποβάλλει σε αδυναμία. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλες οι γυναίκες αφοσιώθηκαν στο μεγάλωμα των παιδιών και στην φροντίδα της οικογένειας, δεν εργάστηκαν και τώρα δεν λαμβάνουν σύνταξη.


Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος  

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Μία ειλικρινή συγγνώμη



Όταν μία πράξη μας, προξενεί βλάβη (σωματική, ψυχική, οικονομική κ.λ.π ) ή πόνο (σωματικό ή ψυχικό) σε κάποιο πρόσωπο, με το οποίο συνδεόμαστε, οφείλουμε, εάν θέλουμε να συνεχιστεί η σχέση μας μαζί του ή να έλθουμε σε συμφωνία μαζί του, και να ζητήσουμε συγγνώμη, αλλά και να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε, αίροντας ή ελαχιστοποιώντας τις συνέπειές της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν και γνωρίζουν τα λάθη τους ή τις ζημιογόνες πράξεις τους, εντούτοις δύσκολα τα αναγνωρίζουν ενώπιον του άλλου και ακόμα πιο δύσκολα προβαίνουν σε πράξεις επανόρθωσης.    

« Έφταιξα … και ζήτησα συγγνώμη … », « Δεν φτάνει που ζήτησα συγγνώμη;  Τι άλλο θέλει να κάνω ….;», « Εγώ ζήτησα συγγνώμη αλλά έχει πρόβλημα που δεν με συγχωρεί…» λέει συχνά η μία πλευρά και ρίχνει στην άλλη πλευρά τις ευθύνες για την διάρρηξη των σχέσεών τους.      

Μία συγνώμη που λέγεται, όταν δεν συνοδεύεται από πράξεις επανόρθωσης, είναι κενή περιεχομένου.

Ακόμα και στο Ποινικό Δίκαιο, η ειλικρινή μετάνοια αποτελεί ελαφρυντική περίσταση, και όταν συντρέχει, μειώνει την ποινή του κατηγορούμενου που επιδίωξε να άρει ή να μειώσει τις συνέπειες της πράξης του.  

Μία από τις τρεις προϋποθέσεις που ορίζονται στο ν. 3500/2006 για την έναρξη της διαδικασίας της ποινικής διαμεσολάβησης, και τη μη παραπομπή του προσώπου που τέλεσε πράξεις ενδοοικογενειακής βίας ενώπιον του δικαστηρίου, είναι και η υποβολή ανεπιφύλακτης δήλωσης εκ μέρους του, ότι είναι πρόθυμο να άρει ή να αποκαταστήσει, εφόσον είναι δυνατόν, αμέσως τις συνέπειες που προκλήθηκαν από την πράξη του και να καταβάλλει εύλογη χρηματική ικανοποίηση στον παθόντα.  

Είναι στη φύση του ανθρώπου να κάνει λάθη. Είναι στο χαρακτήρα του όμως να τα διορθώνει και να επανορθώνει.


Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Συναινετικό διαζύγιο και το συμφέρον των παιδιών


Το συναινετικό διαζύγιο είναι για τους γονείς η πιο «ανώδυνη» δικαστική διαδικασία. Μπορεί σαν διαδικασία να είναι στρεσογόνα και πιεστική κατά τη διάρκεια των συζητήσεων και διαπραγματεύσεων και μέχρι την υπογραφή των συμφωνιών, αλλά όταν «πέσουν» οι υπογραφές είναι γρήγορη και διακριτική.
Ο γονέας δεν χρειάζεται να παραστεί στο δικαστήριο. Όλα τα αναλαμβάνει ο δικηγόρος, ο οποίος με ειδικό συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο θα παραστεί στο δικαστήριο δια τον εντολέα του, και θα προβεί και σε όλες τις διαδικασίες όταν εκδοθεί η απόφαση, προκειμένου αυτή να καταστεί αμετάκλητη.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν οι γονείς είναι να συνεργαστούν με το δικηγόρο τους, καλό είναι η κάθε πλευρά να έχει το δικό της, προκειμένου να ρυθμίσουν τα θέματα που αφορούν τα παιδιά τους.
Ενδεικτικά κάποια σημαντικά θέματα που μπορούν να τεθούν στο τραπέζι των συζητήσεων και να ρυθμιστούν, προς το συμφέρον των τέκνων, είναι τα κάτωθι:
 
1)Διευρυμένη επικοινωνία του γονέα που δεν θα έχει την επιμέλεια των τέκνων. Αυξημένη συμμετοχή του και ανάληψη ευθύνης σε καθημερινές δραστηριότητες των παιδιών.   
2)Καταμερισμός έκτακτων εξόδων για την κάλυψη σημαντικών αναγκών των παιδιών (πχ. Ορθοδοντικές εργασίες, ιατρικές επεμβάσεις, μαθήματα λογοθεραπείας, αγορά αθλητικού ή μουσικού εξοπλισμού, συμμετοχή σε εκπαιδευτικά ή καλλιτεχνικά προγράμματα  κ.λ.π)  
3) Διατροφή ενήλικων παιδιών, ειδικά σε θέματα σπουδών ή προετοιμασίας τους για σπουδές.  
4) Ρύθμιση καλοκαιρινών διακοπών και πρόβλεψη ενδεχόμενων αλλαγών στο πρόγραμμα αδείας των γονέων π.χ λόγω επαγγελματικών κωλυμάτων.   
5) Επικοινωνία των παιδιών με την γιαγιά και τον παππού.
6) Προσωπική ζωή των γονιών και προστασία ανήλικων τέκνων.
7) Χρήση διαδικτύου και προστασία ανήλικων τέκνων
8) Ψυχολογική ενδυνάμωση των παιδιών, ενόψει του διαζυγίου, και τρόποι αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων στην οικογένεια ή στο σχολείο.

Αναμφίβολα το συμφέρον του τέκνου επιτάσσει συνεργασία των γονέων του και μετά το διαζύγιο, αφού οι συμφωνίες που υπογράφηκαν πρέπει να τηρηθούν και να εφαρμοστούν.
 
Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος
 

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Να έχουμε κοινό δικηγόρο στο συναινετικό διαζύγιο;



Είναι μία ερώτηση που υποβάλλετε συχνά στο δικηγόρο που απευθύνονται για πρώτη φορά οι ενδιαφερόμενοι, όταν αποφασίζουν να προχωρήσουν στη συναινετική λύση του γάμου.

Όταν υπάρχουν ανήλικα τέκνα και οικονομικά θέματα που πρέπει να λυθούν, καλό είναι η κάθε πλευρά να έχει το δικηγόρο της.   

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Διατροφή ενήλικου τέκνου


«Μέχρι ποια ηλικία δικαιούνται διατροφή τα παιδιά;», «Είμαι είκοσι χρονών αλλά σπουδάζω και δεν μπορώ να εργαστώ. Δικαιούμαι διατροφή από τους γονείς μου;», «Έχω υποχρέωση να συντηρώ το ενήλικο τέκνο μου, όταν σπουδάζει;»,   «Ο γιος μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Μπορώ να ζητήσω διατροφή από τον πατέρα του τώρα που έκλεισε τα δεκαοκτώ;», «Η κόρη μου δεν πέρασε φέτος σε κάποια σχολή αλλά θα συνεχίσει τα φροντιστήρια για να ξαναδώσει του χρόνου. Δικαιούται διατροφή σε αυτή την περίπτωση;», «Η κόρη μου ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές και δεν μπορεί να εργαστεί. Θα συνεχίσει να παίρνει τη διατροφή;»  

Μερικές μόνο από τις ερωτήσεις που υποβάλλονται συχνά από ενήλικα παιδιά και γονείς και αφορούν το δικαίωμα του ενήλικου τέκνου να αξιώσει διατροφή από τους γονείς του ή από τον ένα γονέα, κυρίως στις περιπτώσεις που το ενήλικο τέκνο σπουδάζει ή θέλει να σπουδάσει και « προετοιμάζεται» με φροντιστήρια και διάβασμα και ένεκα του λόγου αυτού αδυνατεί να εργαστεί.

Σύμφωνα με το νόμο, δικαίωμα διατροφής έχει έναντι των γονέων του και το ενήλικο τέκνο, εφόσον δεν μπορεί να διατρέφει τον εαυτό του από την περιουσία του ή από εργασία κατάλληλη για την ηλικία του, την κατάσταση της υγείας του και τις λοιπές βασικές του συνθήκες, ενόψει και των τυχόν αναγκών της εκπαίδευσής του.
Ως εκπαίδευση νοείται όχι μόνο η κατώτερη, αλλά η μέση γενικά εκπαίδευση και η ανώτερη ή ανώτατη.

Προϋπόθεση για να αξιώσει διατροφή από τους γονείς του το ενήλικο τέκνο είναι η απορία του και συγκεκριμένα η έλλειψη επαρκών περιουσιακών στοιχείων ή η αδυναμία του να μετέλθει κατάλληλη εργασία.

Δικαιούχος διατροφής είναι και εκείνος που, ενόψει των αναγκών της εκπαίδευσής του, δεν μπορεί να μετέλθει κατάλληλη εργασία, που να επιτρέπει την απρόσκοπτη συνέχιση των σπουδών του. (ΑΠ 471/2005 ΕλλΔνη 2005, 1425, ΕφΘεσ 2941/2002 Αρμ2004, 72 επ.,73)

Η ιδιότητα του τέκνου ως σπουδαστού συνεπάγεται συνήθως ότι αυτό δεν είναι σε θέση να ασκήσει παραλλήλως οιοδήποτε επάγγελμα ή εργασία χωρίς βλάβη της υγείας του και της επιτυχούς αντιμετωπίσεως των σπουδών του (ΕφΑθ 3689/1985 ΕλλΔνη 26.1169).

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Ονοματοδοσία του τέκνου



Η έγγαμη σχέση της Μαρίας και του Νίκου δεν εξελίχθηκε ομαλά και διακόπηκε οριστικά, ένα μήνα πριν τη βάπτιση της μονάκριβης κόρης τους. Για το όνομα του τέκνου, είχε συμφωνήσει το ζευγάρι, κατά τη διάρκεια της έγγαμης συμβίωσής του, ότι θα δοθεί το όνομα του πατέρα της Μαρίας που είχε πεθάνει, για να τον τιμήσουν. Η διάσπαση της έγγαμης συμβίωσης οδήγησε σε «καλοπροαίρετη » παρέμβαση τρίτων προσώπων ως προς το όνομα του παιδιού και αυτή με τη σειρά της σε παρόξυνση και εκτράχυνση των ήδη τεταμένων σχέσεων του ζευγαριού. Η αθέτηση συμφωνιών ήταν κάτι το αναμενόμενο. Το μυστήριο της βάπτισης αναβλήθηκε αφού ο Νίκος δεν συμφωνούσε πλέον ως προς το δοτέο όνομα. 
Τρεις μήνες αργότερα ο Νίκος και η Μαρία προχώρησαν σε συναινετικές διαδικασίες λύσης του γάμου τους. Με το ιδιωτικό συμφωνητικό ρύθμισης της επιμέλειας, επικοινωνίας και διατροφής του τέκνου τους, που υπογράφηκε μεταξύ τους, η επιμέλεια του τέκνου τους ανατέθηκε στην Μαρία και η γονική μέριμνα του τέκνου συμφωνήθηκε να ασκείται και από τους δύο γονείς, προς το συμφέρον του τέκνου. Ενώ συμφώνησαν σε όλα τα ζητήματα της λύσης του γάμου, εντούτοις δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν και ως προς το δοτέο όνομα του παιδιού και το παιδί παρέμενε αβάπτιστο.    

Δυνάμει του ιδιωτικού συμφωνητικού ρύθμισης της επιμέλειας, επικοινωνίας και διατροφής τέκνου που είχε υπογράψει ο Νίκος και  Μαρία και το οποίο επικυρώθηκε με την έκδοση της απόφασης του διαζυγίου τους, η επιμέλεια είχε μεν ανατεθεί στην Μαρία αλλά το δικαίωμα ονοματοδοσίας του τέκνου τους εξακολουθούσε να ανήκει και στους δύο (2) γονείς, αφού και οι δύο γονείς είχαν την γονική μέριμνα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να τελέσει την βάπτιση του ανήλικου τέκνου, αυθαιρέτως και μονομερώς, κατ’ αποκλεισμό του άλλου συνασκούντος την γονική μέριμνα γονέως γιατί η ονοματοδοσία θα ήταν άκυρη και ο άλλος γονέας θα μπορούσε να ζητήσει τη δικαστική μεταβολή του ονόματος του τέκνου.

Ακόμα και όταν η επιμέλεια του προσώπου του ανήλικου τέκνου έχει ανατεθεί με δικαστική απόφαση στον ένα γονέα, είναι απαραίτητο, εφόσον η γονική μέριμνα ανήκει και στους δύο γονείς, να αποφασίσουν αυτοί από κοινού για το όνομα που πρέπει να δοθεί στο τέκνο, σε περίπτωση δε διαφωνίας αυτών, αποφασίζει το δικαστήριο, με γνώμονα πρωτίστως το συμφέρον του τέκνου.

Την πολύτιμη βοήθεια στους γονείς την έδωσε ο κουμπάρος και αδελφικός φίλος του Νίκου και ανάδοχος (νονός) του παιδιού, και αποφεύχθηκε το δικαστήριο. Τα πνεύματα ηρέμησαν και μπόρεσε να λάβει χώρα το ιερό μυστήριο της βάπτισης  του κοριτσιού που πήρε το όνομα του παππού του (μητρική γραμμή),  όπως από την αρχή είχαν συμφωνήσει οι δύο γονείς.

Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος 

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Τι είναι η Διαμεσολάβηση


Η διαμεσολάβηση είναι η διαδικασία, κατά την οποία τα μέρη, με τη βοήθεια ενός ανεξάρτητου τρίτου προσώπου, του διαμεσολαβητή, προσδιορίζουν τις επιμέρους πτυχές της διαφοράς τους, ερευνούν τις εναλλακτικές λύσεις για την επίλυσή τους και επιχειρούν να καταλήξουν σε συμφωνία που θα ικανοποιεί τα αληθινά συμφέροντά τους ( αιτιολογική έκθεση στο σχέδιο νόμου «Διαμεσολάβηση σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις»).
Η διαμεσολάβηση αποτελεί εναλλακτικό τρόπο επίλυσης διαφορών – Alternative Dispute Resolution (ADR). Εφαρμόζεται στην Αμερική από τα τέλη του 1970 και στην Αγγλία από τα τέλη του 1980 με μεγάλη επιτυχία. 

Την 21η Μαΐου του 2008 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέδωσαν την Οδηγία 2008/52/ΕΚ για ορισμένα θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Στόχος της οδηγίας είναι  να διευκολύνει την πρόσβαση στην εναλλακτική επίλυση των διαφορών και να προαγάγει τον φιλικό διακανονισμό τους, ενθαρρύνοντας την προσφυγή στην διαμεσολάβηση και φροντίζοντας για τη δημιουργία ισόρροπης σχέσης μεταξύ της διαμεσολάβησης και των δικαστικών διαδικασιών.
Η χώρα μας συμμορφώθηκε με την ανωτέρω οδηγία και το ελληνικό κοινοβούλιο θεσμοθέτησε εθνικές διαδικασίες διαμεσολάβησης και ψήφισε τον Ν. 3898/2010 «Διαμεσολάβηση σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις».

Σύμφωνα με τον ορισμό του ν. 3898/2010 ( άρθρο 4) ως διαμεσολάβηση νοείται διαρθρωμένη διαδικασία ανεξαρτήτως ονομασίας, στην οποία δύο ή περισσότερα μέρη μίας διαφοράς επιχειρούν εκουσίως να επιλύσουν με συμφωνία τη διαφορά αυτή με τη βοήθεια διαμεσολαβητή.

Διαφορές που μπορούν να υπαχθούν σε διαμεσολάβηση είναι διαφορές ιδιωτικού δικαίου (οικογενειακές, μισθωτικές, εμπορικές, εργατικές, αποζημιώσεις, τραπεζικές κ.λ.π) και που τα μέρη έχουν την εξουσία να διαθέτουν το αντικείμενο της διαφοράς.  Δεν υπάγονται ιδίως φορολογικές, τελωνειακές ή διοικητικές υποθέσεις ή αξιώσεις κατά του κράτους λόγω πράξεων ή παραλείψεων κατά την άσκηση της κρατικής εξουσίας.
Για περισσότερες πληροφορίες για τη διαμεσολάβηση μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Στεφανία Σουλή  
Δικηγόρος
http://www.stefaniasouli.gr/prophil

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Εκούσια αναγνώριση πατρότητας τέκνου


Η Άννα γνώρισε τον Γιώργο, την εποχή που βρισκότανε σε διάσταση με τον σύζυγό της. Αν και οι σύζυγοι ζούσαν χωριστά για περισσότερο από 2 χρόνια, κανείς από τους δύο δεν είχε προχωρήσει σε διαδικασίες λύσης του γάμου. Τις διαδικασίες διαζυγίου προσπάθησε να επισπεύσει η Άννα όταν έμαθε ότι είναι έγκυος και πίεσε τον εν διαστάσει σύζυγό της να υπογράψει το συναινετικό διαζύγιο, πράγμα που έγινε. Η γέννηση του τέκνου προηγήθηκε της έκδοσης της δικαστικής απόφασης του διαζυγίου και το μωράκι δηλώθηκε ως τέκνο του συζύγου της μητέρας του και όχι του πραγματικού του –φυσικού πατέρα, του Γιώργου. Μετά τη γέννηση του παιδιού, ο Γιώργος, θεωρώντας ότι πρέπει να κάνει το χρέος του ως πατέρας, προέβη σε εκούσια αναγνώρισή του. Ο Γιώργος πήγε σε συμβολαιογράφο με την Άννα και αναγνώρισε το μονάκριβο γιο του.  

Σύμφωνα με το άρθρο 1475 ΑΚ, ο πατέρας μπορεί να αναγνωρίσει ως δικό του το τέκνο που γεννήθηκε χωρίς γάμο, εφόσον συναινεί σε αυτό και η μητέρα. Περαιτέρω σύμφωνα με το άρθρο 1476 ΑΚ ως ορίζει, η αναγνώριση από τον πατέρα ή τους γονείς του (εάν ο πατέρας έχει πεθάνει ή δεν έχει δικαιοπρακτική ικανότητα) γίνεται με δήλωση ενώπιον συμβολαιογράφου ή με διαθήκη. Η συναίνεση της μητέρας, σύμφωνα με το άρθρο 1475 ΑΚ, παρέχεται με δήλωση ενώπιον του συμβολαιογράφου. Επιπρόσθετα οι δηλώσεις της αναγνώρισης και της συναίνεσης γίνεται αυτοπροσώπως και χωρίς αίρεση ή προθεσμία. Ανάκληση των δηλώσεων είναι ανίσχυρη.

Για να επανέλθουμε στη ιστορία μας, η αναγνώριση του παιδιού από τον Γιώργο ήταν σημαντική για αυτόν και για την Άννα, για τη σχέση τους και την οικογένειά τους, όσον αφορά  το ηθικό κομμάτι, αλλά η εκούσια αυτή συμβολαιογραφική αναγνώριση δεν είχε καμία νομική συνέπεια αφού δεν ήταν δυνατή να καταρρίψει το τεκμήριο πατρότητας που έφερε το παιδί, ως τέκνο γεννημένο σε γάμο.  

Η ιδιότητα του τέκνου ως τέκνου γεννημένου σε γάμο, μπορεί να προσβληθεί μόνο δικαστικώς, αν αποδειχθεί ότι η μητέρα δεν συνέλαβε πράγματι από το σύζυγό της ή ότι κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης ήταν φανερά αδύνατο να συλλάβει από αυτόν, ιδίως εξαιτίας ανικανότητας ή αποδημίας του ή επειδή δεν είχαν σχέσεις. Το τέκνο χάνει την ιδιότητα τέκνου που γεννήθηκε σε γάμο, αναδρομικά από τη γέννησή του, μόλις γίνει αμετάκλητη η απόφαση που δέχεται την προσβολή αυτής της ιδιότητάς του.


 
Σημείωση: Το αναγνωριζόμενο τέκνο πρέπει να έχει την ιδιότητα του τέκνου που γεννήθηκε χωρίς γάμο, δηλ. τέκνου που δεν καλύπτεται από το (μαχητό) τεκμήριο καταγωγής από γάμο. Αναγνώριση τέκνου, που έγινε πριν από τη δικαστική ανατροπή του προηγούμενου τεκμηρίου, πρέπει να επαναληφθεί αφού γίνει αμετάκλητη η σχετική απόφαση προσβολής της πατρότητας.
   



Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος
http://www.stefaniasouli.gr/prophil

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου στο γάμο


Tα άρθρα του Αστικού Κώδικα, Οικογενειακό Δίκαιο, Κεφάλαιο τέταρτο « Σχέσεις των συζύγων από το γάμο», που αναφέρονται στην υποχρέωση των συζύγων για συμβίωση, στη ρύθμιση του συζυγικού βίου και στην κοινή συμβολή για τις οικογενειακές ανάγκες είναι τα κάτωθι:  

           (Άρθρο 1386 -Υποχρέωση για συμβίωση)

Ο γάμος παράγει για τους συζύγους αμοιβαία υποχρέωση για συμβίωση, εφόσον η σχετική αξίωση δεν αποτελεί κατάχρηση δικαιώματος.

          (Άρθρο 1387 – Ρύθμιση του συζυγικού βίου)

Οι σύζυγοι αποφασίζουν από κοινού για κάθε θέμα του συζυγικού βίου. Αν ο ένας από τους συζύγους βρίσκεται σε φυσική ή νομική αδυναμία, αποφασίζει μόνος του ο άλλος. Η ρύθμιση από τους συζύγους του κοινού τους βίου πρέπει να μην εμποδίζει την επαγγελματική και την υπόλοιπη δραστηριότητα του καθενός από αυτούς και να μην παραβιάζει τη σφαίρα της προσωπικότητάς του.

(Άρθρο 1389-Κοινή συμβολή για τις οικογενειακές ανάγκες)         

Οι σύζυγοι έχουν την υποχρέωση να συνεισφέρουν από κοινού, ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, για την αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας. Η συνεισφορά γίνεται με την προσωπική εργασία, τα εισοδήματά τους και την περιουσία τους.  

(Άρθρο 1390)

Στην υποχρέωση για κοινή συμβολή στις οικογενειακές ανάγκες περιλαμβάνονται ειδικότερα η αμοιβαία υποχρέωση των συζύγων για διατροφή τους, η κοινή υποχρέωση για διατροφή των τέκνων τους και γενικά η υποχρέωση για συμβολή τους στη λειτουργία του κοινού οίκου. Το μέτρο της υποχρέωσης προσδιορίζεται ανάλογα με τις συνθήκες της οικογενειακής ζωής και η εκπλήρωσή της γίνεται με τον τρόπο που επιβάλλει η έγγαμη συμβίωση.   

 
Στεφανία Σουλή
Δικηγόρος